Δεν υπάρχουν "ευτυχίες" να μη κουβαλάνε το φορτίο τους στη σκιά μιας εξαθλιωμένης και αποδεκατισμένης κοινωνίας. Ακόμη και ο σακάτης θεός του μηδενός δεν αντέχει τον...
κοινωνικό θάνατο και στα άλαλα χείλη της σιωπής του φλυαρεί την ανάγκη της συμφιλίωσης κενού και πληρότητας...
Ο θόρυβος του ήχου της κοινωνικής ανέχειας μετακινεί τα σύνορα της όποιας πρόσκαιρης υπεροχής και ευμάρειας στην παθητική εγρήγορση απέναντι στην αθλιότητα. Η κοινωνία είναι ό,τι είμαστε εμείς. Φορτωνόμαστε τη μαθητεία του κοινωνικού πόνου και δεν αναμένουμε αναποφάσιστοι, αδιάφοροι και αμέτοχοι, για την αποθέωση της ετυμηγορίας του θανάτου της.
Ούτε μπορούμε να αγνοούμε όσους "φοράνε" προσωπείο, την "μάσκα" του άρπαγα εκμεταλλευτή των δεινοπαθούντων και των ισχνών αγελάδων. Αποτελούν οι διάφοροι αρνητικοί ή παθητικοί τύποι, μέρος της κοινωνίας και της εμπειρίας μας.
Η εποχή μας ζητάει επικοινωνία, αλληλεγγύη, αφύπνιση των συνειδήσεων. Δεν ζητάει καλολογία,πολιτική ρητορική και λεπτεπίλεπτη υποκριτική κομψότητα στα "σαλόνια" του ωχαδερφισμού και της "αβάστακτης ελαφρότητας" του είναι.
Πρέπει η συνείδησή μας να αρχίσει να απορρίπτει τα στραβά και τα ανώμαλα, τη μικρότητα και την αρπακτικότητα των επιτηδείων της πολιτικής και της οικονομικής ζωής. Προσλαμβάνουσες παραστάσεις έχουμε πολλές. Νόηση ως η ύψιστη μορφή της πραγματικότητας,πολλοί εξ'ημών διαθέτουμε.
Και εγείρεται εκ των πραγμάτων βασανανιστικό το ερώτημα: Πως γινόμαστε θύματα ή και αθύρματα πολιτικής εκμετάλλευσης και απάτης;
Είναι ίσως καιρός να παύσουμε την ωφελιμιστική αναζήτηση. Να απαλλαγούμε από το σύμπλεγμα της Μήδειας. Να αρθούμε στο ύψοςτ ων περιστάσεων και να απολλακτίσουμε μυθοπλασίες της πολιτικής, χθόνιες και κυνικές. Να βρεθούμε πλησιέστερα στην πρωταρχική βάση της κοινωνίας, που υφίσταται με σφοδρότητα την "κακοποίηση" από πολιτικές που εκφράζονται και εφαρμόζονται μ' έναν ενστικτώδη ασυνειδησιακό πρωτογονισμό.
Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Θα χάσουμε το τρένο όχι απλώς της διαφυγής μας από την οικονομική δίνη, αλλά της ίδιας της ανθρωπιάς μας. Θα χάσουμε το τρένο, όπως ένας κουφός που δεν άκουσε το σφύριγμα!..
Από μόνη της η κατάσταση με τις δραματικές της προεκτάσεις, δεν μας επιτρέπει τα περιθώρια να αδιαφορούμε ή και να κινούμαστε προς την κατεύθυνση της "έγκαιρης" αγοράς του υποτιθέμενου παραδείσου μας, αμτιπερνώντας έτσι ανύποπτα τις λειτουργίες των δραματικών στιγμών του χρόνου.
Και είναι στην "υποψία της στιγμής", όπως συχνά αναφέρω, που μπορεί να ανατραπεί και η δική μας ζωή,στην ερήμωση της κοινωνίας, με το μάτι της απόγνωσης που αμηχανεί το πνεύμα, να παραμένει αμετάθετο στην κοσμική επιφάνεια.
Και τότε ακόμη και ο Σταυρός θα γείρει από την κορυφή του να φιλήσει τα πρόσωπα των "κρεμασμένων" από τα ικριώματα που μόνοι μας στήσαμε!..
