Υπάρχει μια πολιτική αλλά και εξόχως οικονομική λογική που διέπει την Ευρωζώνη... από την αρχή της δημιουργίας της.
Ο Σάιμον Νίξον γράφει στη WS Journal για το επόμενο μεγάλο τεστ το οποίο
θα κληθεί να περάσει ο Αλέξης Τσίπρας: τις ιδιωτικοποιήσεις.
Το ευρώ, αναφέρει ο Αμερικανός δημοσιογράφος, δημιουργήθηκε για να
ενισχύει τις μικρότερες χώρες να έχουν πρόσβαση σε ένα μεγαλύτερο και
βαθύτερο κομμάτι της κεφαλαιαγοράς, έτσι ώστε να απαλλαγούν από τις
πολυετείς κρίσεις των συναλλαγματικών ισοτιμιών και από τον κίνδυνο να
σταματήσει αιφνίδια η χρηματοδότησή τους. Κάτι που θα τις επιβάρυνε με
υψηλότερο κόστος δανεισμού και θα έκανε ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθειά
τους να ανταγωνιστούν την ενιαία αγορά.
Αυτή η βασική οικονομική λογική εξηγεί την καρδιά του ελληνικού
προβλήματος. Με την Ελλάδα να βλέπει τις πόρτες των αγορών κλειστές, τα
όποια πλεονεκτήματα έλαβε από την ένταξή της στο κοινό νόμισμα
εξανεμίστηκαν.
Η ευρωπαϊκή ατζέντα
Η ελληνική κυβέρνηση διατράνωσε την πρόθεσή της να κρατήσει τη χώρα στο
ευρώ, αλλά μένει να αποδειχθεί ότι μπορεί να συμβαδίσει με τη δύσκολη
ατζέντα της Ευρωζώνης. Κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να ακολουθήσει το
παράδειγμα των άλλων μικρών κρατών που επιθυμούν να έχουν ισάξια
πρόσβαση στις αγορές με τις χώρες του «πυρήνα» της Ευρωζώνης. Φευ, η
γραφειοκρατία, το δαιδαλώδες δικαστικό σύστημα, τα εμπόδια για
επενδύσεις και τα υψηλά επίπεδα φορολογίας δεν βοηθούν την Ελλάδα.
Επομένως, για να ανταγωνιστεί τις άλλες χώρες θα πρέπει να προσαρμοστεί
σε μια νέα πραγματικότητα.
Ο Νίξον αναφέρει πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δίκιο όταν κάνει λόγο για
«νεοφιλελεύθερο σχέδιο». Ναι, αυτό είναι και σε αυτό θα πρέπει να
λειτουργήσει, αν θέλει να διατηρηθεί στην Ευρωζώνη. Άρα, θα πρέπει να
δράσει με καπιταλιστικούς όρους και να δώσει τη δυνατότητα στο δραστήριο
ιδιωτικό τομέα να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και έσοδα τα οποία η
κυβέρνηση θα μπορεί να χρησιμοποιήσει για την κοινωνική ατζέντα του.
Μόνο που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρει το άρθρο, είναι ιδεολογικά
δεσμευμένη από μαρξιστές που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην
αποκατάσταση του καπιταλισμού με ένα μοντέλο που βασίζεται στην ισονομία
και τον έλεγχο του κράτους. Μόνο που αυτές οι ιδέες δεν θα συμβαδίζουν
με τα πακέτα στήριξης που δίδονται στη χώρα.
Ελάχιστη ελπίδα
Ο Νίξον αναφέρει πως τα πρώτα δείγματα γραφής μετά τη συμφωνία δεν είναι
ελπιδοφόρα, καθώς ο Τσίπρας, δημόσια, παραδέχθηκε πως δεν την πιστεύει.
Το σίγουρο είναι ότι μια μεγάλη δοκιμασία για τον Έλληνα πρωθυπουργό θα
είναι η στάση που θα κρατήσει στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Για την
Ελλάδα αυτού του είδους οι αποφάσεις είναι ζωτικής σημασίας, όχι μόνο
για να βρει χρήματα, αλλά και για να δοκιμάσει τα οφέλη που θα προκύψουν
από την τεχνολογία, την τεχνογνωσία, αλλά και τη διευκόλυνση των
επενδύσεων.
Ο κίνδυνος να επικρατήσει η ιδεολογία έναντι του πραγματισμού είναι
εδραίος στον ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα να πάνε πίσω κάποιες
ιδιωτικοποιήσεις. Το γεγονός ότι η παρούσα κυβέρνηση πήρε πίσω
μεταρρυθμίσεις που έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις (βλ. στον τομέα
της παιδείας), δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος.
Θυμωμένη αντιπολίτευση
Ο Νίξον αναφέρει πως η αντιπολίτευση στην Ελλάδα είναι θυμωμένη με τον
Τσίπρα, διότι ενώ τον στηρίζει με τη ψήφο της, εκείνος προχωράει σε
μεταρρυθμίσεις που αντίκεινται στους όρους και τις συνθήκες του
Μνημονίου.
Τα επιχειρήματα κατά των ιδιωτικοποιήσεων και των μεταρρυθμίσεων στα
πανεπιστήμια υπογραμμίζουν το δίλημμα που αντιμετωπίζουν οι πιστωτές με
την Ελλάδα. Αν πιέσουν αρκετά την κυβέρνηση θα κατηγορηθούν ότι
εμπλέκονται στα εσωτερικά μιας χώρας και προσβάλλουν την εθνική
κυριαρχία της. Από την άλλη, όμως, υπάρχουν οι δημοσιονομικοί στόχοι που
πρέπει η Ελλάδα να τους πιάσει. Στο ενδιάμεσο, ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν αφήσει
στην άκρη τις ιδεολογικές αγκυλώσεις, τότε το πρόγραμμα θα είναι
καταδικασμένο να αποτύχει, πριν καν ξεκινήσει.
