Πού πήγες μεγαλόπρεπο, ολόγιομο φεγγάρι ,
που υψωνόσουν στις κορφές κι ασήμωνες την...
πλάση;
Ερημωμένη η χώρα μου, κι εσύ, πάντα στη χάση.
Δεν έχω μάτια να σε δω, ούτε μυαλό για να σκεφτώ!
Απίθωσα την πέννα μου ,στέρεψε το μελάνι ,
σκουριάσανε οι άγκυρες σε τούτο το λιμάνι.
Η Ελλάδα ένα δειλινό θαμπό, χλωμό και θλιβερό!
Η γη της αγεώργητη, οι εργάτες λαβωμένοι,
η ψαροθρόφα θάλασσα κι αυτή παρατημένη .
Στοιχειώσανε οι δρόμοι της ,φεύγουνε τα παιδιά της
και βάφονται ολόμαυρα τα πρωτινά φτερά της.
Πού πήγες ήλιε να κρυφτείς ,ολόφωτα αστέρια ,
κι ακροβατώ στα σκοτεινά , με αδειανά τα χέρια;
Μαρμάρωσε το γέλιο μου, χάθηκε η λαλιά μου,
σε μούχρωμα ατέλειωτο έπεσε η γενιά μου.
Οι μνήμες φέρνουνε στο νου κρύα ανατριχίλα
κι ανακλαδίζουν τα όνειρα σε δέντρα δίχως φύλλα.
………………………………………………………………………………
Αδράχτυ χρυσοσφόνδυλο, στο γόνατο γυρνούσαν
εκείνοι οι πολιτικοί ,που μας παραπλανούσαν
πως τάχα η Ελλάδα μας, σε ανάπτυξη βαδίζει
όταν τη χιλιοπρόδιναν σε κάθε μετερίζι.
Τώρα θα στροβιλίζουμε στον ξένων τον τυφώνα
με χρέος ανεξόφλητο και με βαρύ χιτώνα.
………………………………………………………………………………
Ένα δειλινό η Ελλάδα ,χώρα αδούλωτη, αγιασμένη,
στων πολιτικών το τάσι έπεσε κηλιδωμένη!
