Οι ισπανοί εργαζόμενοι προχωρούν όλο και περισσότερο σε
απεργίες για να διαμαρτυρηθούν για μειώσεις μισθών και ιδιωτικοποιήσεις
από την κυβέρνηση, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μεγάλο δημόσιο
έλλειμμα που πέρυσι απείλησε να οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία.
Δικαστές, εργαζόμενοι στην αποκομιδή απορριμμάτων, γιατροί και
οδηγοί λεωφορείων είναι μεταξύ αυτών που συμμετέχουν σ’ ένα κύμα
απεργιών και διαδηλώσεων, καθώς οι εργαζόμενοι χάνουν την υπομονή τους
με τις περικοπές των δαπανών στις οποίες προχωρεί η κεντροδεξιά
κυβέρνηση έπειτα από τέσσερα χρόνια οικονομικής κρίσης.
Οι διαδηλώσεις έχουν ενταχθεί στην καθημερινότητα της πρωτεύουσας και άλλων μεγάλων πόλεων και η κοινωνική αναταραχή είναι η μεγαλύτερη που έχει γνωρίσει η Ισπανία από τη μετάβασή της στη δημοκρατία κατά τη δεκαετία του 1970.
«Η κυβέρνηση έχει βάλει τη χώρα στο δρόμο προς την καταστροφή. Καταργούν όλα τα επιδόματά μας και την αγοραστική μας δύναμη», λέει ο Φρανθίσκο Γκαρθία, εργάτης καθαριότητας και συνδικαλιστής στο Γενικό Νοσοκομείο του Αλικάντε, στην ακτή της Μεσογείου.
Ο Γκαρθία και οι συνάδελφοί του απήργησαν για 17 ημέρες τον Ιανουάριο για να διαμαρτυρηθούν επειδή η περιφερειακή κυβέρνηση της Βαλένθια τους είχε αφήσει απλήρωτους για δύο μήνες. Η απεργία ήταν μόνο μία από τις πολλές που έγιναν πρόσφατα.
Στη Γρανάδα, στη νότια Ισπανία, οι εργαζόμενοι στην αποκομιδή απορριμμάτων απήργησαν επί δύο εβδομάδες τον Ιανουάριο για να διαμαρτυρηθούν για μειώσεις στους μισθούς τους. Η απεργία τελείωσε την Κυριακή, όμως ακόμη έχει περισυλλεγεί μόνο το ένα τέταρτο από τα απορρίμματα που γεμίζουν τους δρόμους της πόλης.
“Είναι αηδιαστικό, υπάρχουν ποντίκια στους δρόμους και περιοχές στις οποίες δεν μπορείς ούτε να περπατήσεις από τους σωρούς των σκουπιδιών”, λέει ο 50χρονος Χόρχε, ο οποίος εργάζεται σ’ ένα μπαρ κοντά στο περίφημο μαυριτανικό ανάκτορο Λα Αλάμπρα.
Την οργή των πολιτών αυξάνουν τα 100 δισεκ. ευρώ σε δημόσια κεφάλαια που θα διατεθούν για τη διάσωση των τραπεζών, οι οποίες δάνειζαν ριψοκίνδυνα στη διάρκεια της ανόδου της αγοράς των ακινήτων, την ώρα που δεκάδες χιλιάδες Ισπανοί έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους έπειτα από κατασχέσεις στις οποίες προχώρησαν οι τράπεζες.
«Σώζουν τράπεζες και κλείνουν νοσοκομεία», έγραφε ένα πανό στη εβδομαδιαία πορεία διαμαρτυρίας που πραγματοποίησαν χθες Κυριακή στη Μαδρίτη χιλιάδες γιατροί και εργαζόμενοι του τομέα της υγείας.
Οι διαμαρτυρίες σ’ όλη την Ισπανία ήταν σχεδόν όλες ειρηνικές.
Η δημόσια κατακραυγή για τις δεκάδες χιλιάδες εξώσεις όσων δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποθήκες των σπιτιών τους στις τράπεζες και οι πληροφορίες για αυτοκτονίες απελπισμένων ιδιοκτητών ανάγκασαν την κυβέρνηση να επιβάλει ένα μορατόριο στις εξώσεις φτωχών οικογενειών.
Πέρα όμως απ’ αυτή την κυρίως συμβολική χειρονομία, η δημόσια δυσαρέσκεια δεν αναμένεται να εκτρέψει τον πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι από την προσπάθειά του να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες βάσει στόχων για τη μείωση του ελλείμματος που συμφωνήθηκαν με την ΕΕ.
Καθώς το Λαϊκό Κόμμα του (PP) έχει την απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, ο Ραχόι έχει την πολυτέλεια να κωφεύει στις διαμαρτυρίες, παρά τις δύο γενικές απεργίες που έγιναν πέρυσι.
“Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι να επιμείνει, να μην κάνει οποιεσδήποτε παραχωρήσεις και να επαφεθεί στην ελπίδα ότι η οικονομία θα αρχίσει να ανακάμπτει στο τέλος του 2013 ή το 2014″, λέει ο Μιγκέλ Μουράντο, ένας ανεξάρτητος αναλυτής στη Μαδρίτη.
Στις αρχές της κρίσης, οι Ισπανοί είχαν αντιμετωπίσει τα μέτρα λιτότητας με φιλοσοφική διάθεση, αποδεχόμενοι ότι πρέπει να πληρώσουν τις συνέπειες μιας δεκαετίας υπερβολικών δαπανών που γέμισε την αγορά με ένα εκατομμύριο άδεια σπίτια και το τοπίο με αυτοκινητόδρομους, αεροδρόμια και σιδηροδρομικούς σταθμούς που υπολειτουργούν.
Όμως η ανοχή τους έχει διαβρωθεί καθώς η βαθιά ύφεση συνεχίζεται και η κυβέρνηση περικόπτει πολύτιμα κεκτημένα όπως η καθολική δωρεάν υγειονομική περίθαλψη και οι δημόσιες συντάξεις.
«Στο τέλος θα πρέπει να φύγουμε από τη χώρα επειδή δεν υπάρχει δουλειά εδώ», λέει η 20χρονη φοιτήτρια της Ιστορίας Ελίνα Ροντρίγκεθ που συμμετείχε πρόσφατα σε πορεία διαμαρτυρίας στη Μαδρίτη για την περικοπή των δαπανών για την παιδεία.
Περίπου 370.000 άνθρωποι μετανάστευσαν από την Ισπανία το 2011, 10 φορές περισσότεροι απ’ ό,τι πριν από την οικονομική κρίση του 2008. Κάθε εβδομάδα ανακοινώνονται ειδήσεις για νέες μεγάλες απολύσεις από εταιρίες.
Οι διαδηλώσεις έχουν ενταχθεί στην καθημερινότητα της πρωτεύουσας και άλλων μεγάλων πόλεων και η κοινωνική αναταραχή είναι η μεγαλύτερη που έχει γνωρίσει η Ισπανία από τη μετάβασή της στη δημοκρατία κατά τη δεκαετία του 1970.
«Η κυβέρνηση έχει βάλει τη χώρα στο δρόμο προς την καταστροφή. Καταργούν όλα τα επιδόματά μας και την αγοραστική μας δύναμη», λέει ο Φρανθίσκο Γκαρθία, εργάτης καθαριότητας και συνδικαλιστής στο Γενικό Νοσοκομείο του Αλικάντε, στην ακτή της Μεσογείου.
Ο Γκαρθία και οι συνάδελφοί του απήργησαν για 17 ημέρες τον Ιανουάριο για να διαμαρτυρηθούν επειδή η περιφερειακή κυβέρνηση της Βαλένθια τους είχε αφήσει απλήρωτους για δύο μήνες. Η απεργία ήταν μόνο μία από τις πολλές που έγιναν πρόσφατα.
Στη Γρανάδα, στη νότια Ισπανία, οι εργαζόμενοι στην αποκομιδή απορριμμάτων απήργησαν επί δύο εβδομάδες τον Ιανουάριο για να διαμαρτυρηθούν για μειώσεις στους μισθούς τους. Η απεργία τελείωσε την Κυριακή, όμως ακόμη έχει περισυλλεγεί μόνο το ένα τέταρτο από τα απορρίμματα που γεμίζουν τους δρόμους της πόλης.
“Είναι αηδιαστικό, υπάρχουν ποντίκια στους δρόμους και περιοχές στις οποίες δεν μπορείς ούτε να περπατήσεις από τους σωρούς των σκουπιδιών”, λέει ο 50χρονος Χόρχε, ο οποίος εργάζεται σ’ ένα μπαρ κοντά στο περίφημο μαυριτανικό ανάκτορο Λα Αλάμπρα.
Την οργή των πολιτών αυξάνουν τα 100 δισεκ. ευρώ σε δημόσια κεφάλαια που θα διατεθούν για τη διάσωση των τραπεζών, οι οποίες δάνειζαν ριψοκίνδυνα στη διάρκεια της ανόδου της αγοράς των ακινήτων, την ώρα που δεκάδες χιλιάδες Ισπανοί έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους έπειτα από κατασχέσεις στις οποίες προχώρησαν οι τράπεζες.
«Σώζουν τράπεζες και κλείνουν νοσοκομεία», έγραφε ένα πανό στη εβδομαδιαία πορεία διαμαρτυρίας που πραγματοποίησαν χθες Κυριακή στη Μαδρίτη χιλιάδες γιατροί και εργαζόμενοι του τομέα της υγείας.
Οι διαμαρτυρίες σ’ όλη την Ισπανία ήταν σχεδόν όλες ειρηνικές.
Η δημόσια κατακραυγή για τις δεκάδες χιλιάδες εξώσεις όσων δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποθήκες των σπιτιών τους στις τράπεζες και οι πληροφορίες για αυτοκτονίες απελπισμένων ιδιοκτητών ανάγκασαν την κυβέρνηση να επιβάλει ένα μορατόριο στις εξώσεις φτωχών οικογενειών.
Πέρα όμως απ’ αυτή την κυρίως συμβολική χειρονομία, η δημόσια δυσαρέσκεια δεν αναμένεται να εκτρέψει τον πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι από την προσπάθειά του να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες βάσει στόχων για τη μείωση του ελλείμματος που συμφωνήθηκαν με την ΕΕ.
Καθώς το Λαϊκό Κόμμα του (PP) έχει την απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, ο Ραχόι έχει την πολυτέλεια να κωφεύει στις διαμαρτυρίες, παρά τις δύο γενικές απεργίες που έγιναν πέρυσι.
“Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι να επιμείνει, να μην κάνει οποιεσδήποτε παραχωρήσεις και να επαφεθεί στην ελπίδα ότι η οικονομία θα αρχίσει να ανακάμπτει στο τέλος του 2013 ή το 2014″, λέει ο Μιγκέλ Μουράντο, ένας ανεξάρτητος αναλυτής στη Μαδρίτη.
Στις αρχές της κρίσης, οι Ισπανοί είχαν αντιμετωπίσει τα μέτρα λιτότητας με φιλοσοφική διάθεση, αποδεχόμενοι ότι πρέπει να πληρώσουν τις συνέπειες μιας δεκαετίας υπερβολικών δαπανών που γέμισε την αγορά με ένα εκατομμύριο άδεια σπίτια και το τοπίο με αυτοκινητόδρομους, αεροδρόμια και σιδηροδρομικούς σταθμούς που υπολειτουργούν.
Όμως η ανοχή τους έχει διαβρωθεί καθώς η βαθιά ύφεση συνεχίζεται και η κυβέρνηση περικόπτει πολύτιμα κεκτημένα όπως η καθολική δωρεάν υγειονομική περίθαλψη και οι δημόσιες συντάξεις.
«Στο τέλος θα πρέπει να φύγουμε από τη χώρα επειδή δεν υπάρχει δουλειά εδώ», λέει η 20χρονη φοιτήτρια της Ιστορίας Ελίνα Ροντρίγκεθ που συμμετείχε πρόσφατα σε πορεία διαμαρτυρίας στη Μαδρίτη για την περικοπή των δαπανών για την παιδεία.
Περίπου 370.000 άνθρωποι μετανάστευσαν από την Ισπανία το 2011, 10 φορές περισσότεροι απ’ ό,τι πριν από την οικονομική κρίση του 2008. Κάθε εβδομάδα ανακοινώνονται ειδήσεις για νέες μεγάλες απολύσεις από εταιρίες.
