δικαιώματος στην ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας, καθώς και για παραβίαση του δικαιώματος σε μία πραγματική προσφυγή, κρίνοντας αντίθετη με τις διατάξεις της Σύμβασης Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων την υποχρέωση που επιβάλλεται σε μάρτυρες να δίνουν θρησκευτικό όρκο, όταν καταθέτουν στα ελληνικά δικαστήρια.
Η προσφυγή είχε γίνει από τους νόμιμους εκπροσώπους του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι (Παναγιώτη Δημητρά, Γρηγόρη Βαλιανάτο και Ναυσικά Παπανικολάτου), στην οποία υποστηριζόταν ότι οι προσφεύγοντες είχαν υποχρεωθεί να αποκαλύψουν, σε 34 ανακριτικές διαδικασίες, ή δίκες, που κατέθεσαν το 2008, τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, δηλώνοντας ότι δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, προκειμένου να ορκισθούν στη τιμή και την υπόληψή τους και όχι με το χέρι στο Ευαγγέλιο.
Στην απόφασή του το Δικαστήριο σημειώνει ότι η υποχρέωση του θρησκευτικού όρκου στα ελληνικά δικαστήρια, δύσκολα συμβιβάζεται με τη θρησκευτική ελευθερία, όπως την εγγυάται το Αρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Η προσφυγή είχε γίνει από τους νόμιμους εκπροσώπους του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι (Παναγιώτη Δημητρά, Γρηγόρη Βαλιανάτο και Ναυσικά Παπανικολάτου), στην οποία υποστηριζόταν ότι οι προσφεύγοντες είχαν υποχρεωθεί να αποκαλύψουν, σε 34 ανακριτικές διαδικασίες, ή δίκες, που κατέθεσαν το 2008, τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, δηλώνοντας ότι δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, προκειμένου να ορκισθούν στη τιμή και την υπόληψή τους και όχι με το χέρι στο Ευαγγέλιο.
Στην απόφασή του το Δικαστήριο σημειώνει ότι η υποχρέωση του θρησκευτικού όρκου στα ελληνικά δικαστήρια, δύσκολα συμβιβάζεται με τη θρησκευτική ελευθερία, όπως την εγγυάται το Αρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
