Κι ας μη στο ’χουν μάθει. Κι ας ήταν από νωρίς βροχή η ανατροφοδότητη από ανθρώπους που και αυτούς κάποιος τους φόβισε να το διεκδικήσουν κι έμειναν να στέκουν πιστοί σκυφτοί στο «δεν αξίζω να είμαι καλά».
Κι ας μη στο ’χουν μάθει. Κι ας ήταν από νωρίς βροχή η ανατροφοδότητη από ανθρώπους που και αυτούς κάποιος τους φόβισε να το διεκδικήσουν κι έμειναν να στέκουν πιστοί σκυφτοί στο «δεν αξίζω να είμαι καλά».
Μερικές φορές, προσπερνούμε αδιάφορα το θέμα του σεβασμού στον χώρο της εργασίας. Είναι έννοια τόσο αυτονόητη που μοιάζει να μη χρειάζεται καν συζήτηση. Όλοι γνωρίζουμε ότι αν φερόμαστε καλά στους ανθρώπους μας, θα φέρονται κι εκείνοι καλά στους πελάτες μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι υπάλληλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους όταν νιώθουν ότι τους φροντίζουμε, τους εμπιστευόμαστε και αναγνωρίζουμε την αξία τους.
Όταν η εμπιστοσύνη γκρεμίζεται, όταν η ελπίδα διαλύεται, όταν ένα αγαπημένο σας πρόσωπο σας αφήνει, πριν κάνετε οτιδήποτε, κάντε μια παύση και σταθείτε μια στιγμή. Εάν μπορείτε, μαζέψτε γύρω σας καλούς φίλους, φάτε και πιείτε μαζί, κι αφήστε τον εαυτό σας να αφηγηθεί σιγά σιγά τις καταπιεσμένες ιστορίες της προδοσίας, της απογοήτευσης και του πόνου.
Δεν μου καίγεται καρφάκι για το αν θα πέσω στα μάτια σου που με κοιτάζουν μονίμως επικριτικά ούτε για όλα όσα μου λες. Τα σκληρά σου μάτια και η παγωμένη σου φωνή δε μου ανήκουν, αντηχούν και αντικατοπτρίζουν όλες τις επικρίσεις που έχω δεχτεί μέχρι τώρα. Έχω τα δικά μου αληθινά μάτια και τη δική μου φωνή και, πίστεψέ με, όσο και αν σου φαίνεται δύσκολο, είναι πλημμυρισμένα από αγάπη και καλοσύνη.
Είναι δύσκολο να εκφράσεις κάτι που δεν είσαι ή δεν γνωρίζεις. Οι άνθρωποι κρίνουν και εξηγούν τον εξωτερικό κόσμο όχι με το πώς είναι στην πραγματικότητα αλλά σύμφωνα με τον δικό τους εσωτερικό κόσμο.
Έχετε συχνά την εντύπωση πως υπάρχει κάτι σημαντικό που έχετε ξεχάσει; Ίσως είναι το όνομα του νέου σας συναδέλφου ή οι οδηγίες για να φτάσετε σε έναν προορισμό, ή, υποθετικά, το θέμα του επόμενου άρθρου σας.
Η κατάθλιψη έχει συνδεθεί στο μυαλό όλων μας με κάτι εγγενώς κακό, με το σκοτάδι και την άσχημη πλευρά της ζωής. Είναι η κυριαρχία του κακού, το άσχημο μονοπάτι που οδηγεί στην απουσία του ενδιαφέροντος για τη ζωή. Είναι μία ασθένεια στην οποία κυριαρχεί η έλλειψη διάθεσης, η απαισιοδοξία, η άσχημη θέαση του εαυτού, η έλλειψη διάθεσης και χαράς.
Γκρινιάζουμε όταν βιώνουμε μια δυσάρεστη κατάσταση και θέλουμε να αλλάξει κάτι. Συχνά, ωστόσο, η γκρίνια δεν διορθώνει τα πράγματα (το αντίθετο). Φαίνεται επίσης ότι η αλλαγή αυτού που μας συμβαίνει δεν είναι πάντα ο πιο γρήγορος δρόμος για να φτάσουμε στην ευτυχία.
Το σώμα μας μιλά σχεδόν όσο και το στόμα μας, αλλά σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουμε πλήρη επίγνωση του βαθμού στον οποίο αυτό επηρεάζει τις διαπροσωπικές και κοινωνικές μας σχέσεις, το πώς μας αντιλαμβάνονται δηλαδή οι άλλοι.
Κι ας μη στο ’χουν μάθει. Κι ας ήταν από νωρίς βροχή η ανατροφοδότητη από ανθρώπους που και αυτούς κάποιος τους φόβισε να το διεκδικήσουν κι έμειναν να στέκουν πιστοί σκυφτοί στο «δεν αξίζω να είμαι καλά».