Οι δύσκολες καταστάσεις δεν λύνονται με ευχολόγια.
Αναρωτιέμαι
μερικές φορές: Γιατί αφήνουμε τους άλλους να μας πληγώνουν; Γιατί τους
επιτρέπουμε να μας αλλάξουν και να μας απομακρύνουν από τον πραγματικό
μας εαυτό;
Έναν εαυτό ελεύθερο και ανεξάρτητο που του αξίζει να είναι ευτυχισμένος;
Κι
αν συμφωνούμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να γίνεται, δεν θα έπρεπε
να το επιτρέπουμε, τότε τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να το αποτρέψουμε;
Τι
χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ώστε να σταματήσουμε την προσωπική
απαξίωση και την αλλοτρίωση μας, ώστε να ξαναγυρίσουμε στις βασικές μας
τις δομές και τις αξίες;
