Μεγαλώνω φίλε. Κι ας έχω ακόμα ψυχή μικρού παιδιού.
Ενθουσιάζομαι με οτιδήποτε χιουμοριστικό, ρομαντικό, ή τρελό. Γελάω με
την καρδιά μου σε ό,τι μου φαίνεται αστείο, λιώνω με χαζορομάντζα και
γουστάρω να ρισκάρω και να κάνω τρέλες αν μου το βγάζεις.
Όμως υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες για να με κερδίσεις και πόσο μάλλον να με κρατήσεις.
Παράγοντες που μεγαλώνω και γίνονται ολοένα και πιο δύσκολοι να τους
φτάσει κάποιος. Μεγαλώνω εγώ και μαζί μου και τα στάνταρ μου.
Δεν φταις εσύ.
Εγώ φταίω.
Εγώ εξάντλησα την υπομονή μου και τις αντοχές μου σε ανούσιες καταστάσεις.
Εγώ με πίεσα και με έφτασα στα άκρα χωρίς λόγο.
Εγώ με οριοθέτησα και ξεπέρασα τα ίδια μου τα όρια χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Το
μόνο αποτέλεσμα που πήρα ήταν να μειωθεί η υπομονή μου και να αυξηθούν
τα στάνταρ μου. Δεν γουστάρω πλέον μετριότητες. Γουστάρω ξεκάθαρα λόγια,
καθαρά μυαλά και αμοιβαίες σκέψεις.
Δεν μπορώ να σου αφήσω χρόνο να με μάθεις και να με πλησιάσεις. Δεν έχω ούτε την υπομονή ούτε τη θέληση.
Μπορείς
να είσαι δίπλα μου σωστός και ξεκάθαρος; Θα εκτιμηθεί. Και αν μου
φερθείς καλά μία, εγώ θα σε σεβαστώ δέκα. Αλλά μη μου ζητάς ευκαιρίες
και προσπάθειες ξανά και ξανά. Μου τελείωσαν αυτά. Πλέον θέλω μια απλή
συνεννόηση.
Αν την έχουμε καλώς. Θα λέμε κάτι μία φορά και θα λήγει. Όχι τα ίδια ξανά και ξανά, κουράζουν.
Αν
με θες στη ζωή σου, βρες τρόπο να με κερδίσεις, και στη πορεία αν θες
να μείνω, να με κρατάς. Κάθε μέρα. Τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένο.
Δεν μπορώ να ξαναφτάσω τον εαυτό μου στα όρια του βλέπεις.
Ούτε να επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη. Δεν θα ανέχομαι καταστάσεις που δεν με γεμίζουν και δεν με καλύπτουν.
Δέχεσαι
τα δεδομένα που σου δόθηκαν; Μαγκιά σου, φίλε. Με κέρδισες λοιπόν. Και
τώρα τι; Τώρα έχεις την απαίτηση να μείνω; Όχι, όχι. Τα είπαμε αυτά,
θυμάσαι; Αν θες να μείνω βρες τρόπο να με κρατήσεις.
Όχι με τα όμορφα λόγια, τα μεγάλα, τα έντονα. Με πράξεις. Με πράξεις όμορφες, μεγάλες και έντονες.
Από αυτές που μιλούν πιο δυνατά από οποιαδήποτε λέξη μπορεί να ξεστομίσει ένας άνθρωπος.
Δύσκολα όλα αυτά, το ξέρω. Δεν έχω την απαίτηση να τα κάνεις. Κι ως εδώ που έφτασες, αρκετό μου είναι.
Όμως
δεν μπορώ να μείνω αλλιώς. Δεν μένω πουθενά αν δεν με κρατάνε. Και εσύ
λοιπόν, λες, ότι θες να με κρατήσεις. Το εκτιμώ. Το ερώτημα όμως είναι,
μπορείς;
