Τώρα θα εξετάσω εκείνες τις ιδιότητες που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την τέχνη, την ικανότητα, της αγάπης.
Σύμφωνα
με όσα είπα για τη φύση της αγάπης, η κύρια προϋπόθεση για να φτάσουμε
στην αγάπη είναι το ξεπέρασμα του ναρκισσισμού μας.
Η ναρκισσιστική κατάσταση είναι
εκείνη όπου πιστεύει κανείς σαν πραγματικό μόνο αυτό που νιώθει μέσα
του, ενώ τα φαινόμενα του έξω κόσμου δεν είναι πραγματικά από μόνα τους,
αλλά τα νιώθει μόνο από την άποψη αν είναι ωφέλιμα ή επιζήμια σ’ αυτόν.
Ο αντίθετος από το ναρκισσισμό πόλος είναι η αντικειμενικότητα.
Η
ικανότητα δηλαδή να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα όπως είναι,
αντικειμενικά, και να είσαι σε θέση να ξεχωρίζεις αυτή την αντικειμενική
εικόνα από την εικόνα που σχηματίζεται σύμφωνα με τις επιθυμίες και
τους φόβους σου.
Όλες οι μορφές της ψύχωσης δείχνουν τη σε υπερβολικό βαθμό ανικανότητα του να είναι κανείς αντικειμενικός.
Για
το παράφρον άτομο η μόνη πραγματικότητα που υπάρχει, είναι αυτή που
έχει μέσα του, η πραγματικότητα των επιθυμιών και των φόβων του.
Βλέπει τον εξωτερικό κόσμο σαν σύμβολο του εσωτερικού του κόσμου, σαν δημιούργημά του.
Το ίδιο κάνουμε όλοι όταν ονειρευόμαστε.
Στα
όνειρά μας φτιάχνουμε γεγονότα, σκηνοθετούμε δράματα, που είναι η
έκφραση των επιθυμιών και φόβων μας (καθώς και της κρίσης και της
διαίσθησής μας καμιά φορά) και όσο κοιμόμαστε είμαστε βέβαιοι ότι αυτά
είναι πραγματικά σαν την πραγματικότητα που βλέπουμε ξύπνιοι.
Ο παράφρονας ή ο ονειροπόλος αποτυχαίνει τέλεια στο να έχει αντικειμενική εικόνα του εξωτερικού κόσμου.
Ωστόσο όλοι μας είμαστε λίγο ή πολύ παράφρονες, λίγο ή πολύ ονειροπόλοι.
Ο καθένας μας έχει μια μη αντικειμενική αντίληψη του κόσμου, μία άποψη παραμορφωμένη από το ναρκισσισμό του.
Παραδείγματα πολλά μπορεί να βρει ο καθένας παρατηρώντας τον εαυτό του, τους διπλανούς του, ακόμα και διαβάζοντας τις εφημερίδες.
Ποικίλλουν βέβαια στο βαθμό της ναρκισσιστικής παραμόρφωσης της πραγματικότητας.
Μία
γυναίκα π.χ. τηλεφωνεί στο γιατρό της για να του πει ότι θέλει να τον
επισκεφτεί στο γραφείο του το ίδιο απόγευμα. Ο γιατρός απαντά ότι δεν
είναι ελεύθερος το απόγευμα, αλλά θα μπορέσει να τη δεχτεί την επομένη.
Αυτή επιμένει : γιατρέ μου, το σπίτι μου είναι μόνο πέντε λεπτά από το
γραφείο σας.
Δε μπορεί να καταλάβει ότι το γεγονός πως μένει δίπλα, δεν προσθέτει τίποτε στο χρόνο του γιατρού.
Αντιλαμβάνεται την όλη κατάσταση ναρκισσιστικά : εφόσον αυτή γλιτώνει
χρόνο, θα πει ότι κι ο άλλος γλιτώνει χρόνο. Η μόνη πραγματικότητα γι’
αυτήν είναι ο εαυτός της.
Λιγότερο
υπερβολικές - ή ίσως μόνο λιγότερο φανερές - αυτές οι παραμορφώσεις της
πραγματικότητας παρουσιάζονται στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Πόσοι
γονείς δεν αντιλαμβάνονται τις αντιδράσεις του παιδιού τους με μέτρο
την υπακοή του, την ευχαρίστηση που τους προκαλεί, την πίστωση που
αντιπροσωπεύει γι’ αυτούς κλπ. αντί να διερευνούν ή έστω να
ενδιαφέρονται προσωπικά για το τι νιώθει το παιδί μέσα στον εαυτό του
και για τον εαυτό του;
Πόσοι σύζυγοι δεν πιστεύουν για τον άντρα τους ότι
είναι άχρηστος και βλάκας, γιατί εκείνος δεν ανταποκρίνεται στη
φανταστική εικόνα ενός λαμπρού ιππότη που αυτές είχαν φτιάξει στα
παιδικά τους όνειρα;
H ίδια έλλειψη αντικειμενικότητας παρατηρείται και στις σχέσεις ανάμεσα στα έθνη.
Θεωρούμε
ότι το έθνος μας αντιπροσωπεύει ό,τι καλό και ευγενικό, και το ξένο
μπορεί σε μια μέρα μέσα να αποδειχτεί ότι είναι εχθρικό και διεφθαρμένο.
Με ένα μέτρο κρίνουμε τις δικές μας ενέργειες, με άλλο τις ενέργειες του ξένου έθνους.
Ακόμα
κι οι καλές πράξεις του εχθρού κρίνονται σαν δείγμα ιδιαίτερης
διαβολικότητας που έχουν σκοπό να εξαπατήσουν κι εμάς και τον κόσμο, ενώ οι δικές μας κακές πράξεις είναι αναγκαίες και δικαιώνονται από τους ευγενικούς σκοπούς που υπηρετούν.
Το
συμπέρασμα είναι ότι τόσο στις σχέσεις ανάμεσα στα έθνη όσο και ανάμεσα
στα άτομα, η αντικειμενικότητα είναι η εξαίρεση και κανόνας είναι η
ναρκισσιστική παραμόρφωση της πραγματικότητας.
Η ιδιότητα, το όργανο της αντικειμενικής σκέψης είναι η λογική.
Η ψυχική στάση που παρακολουθεί τη λογική είναι η ταπεινοφροσύνη.
Το
να είσαι αντικειμενικός, να χρησιμοποιείς τη λογική σου, είναι δυνατό
μόνο αν έχεις φτάσει σε μία στάση ταπεινοφροσύνης, αν έχεις
απελευθερωθεί από τα όνειρα της παντογνωσίας και παντοδυναμίας που έχεις
όταν είσαι παιδί.
Στο
δικό μας θέμα αυτό σημαίνει ότι η αγάπη εξαρτιέται από τη σχετική
έλλειψη ναρκισσισμού και απαιτεί την ανάπτυξη της ταπεινοφροσύνης, της
αντικειμενικότητας και του λογικού.
Όλη μας η ζωή πρέπει να αφιερωθεί σε αυτό το σκοπό.
Ταπεινοφροσύνη και αντικειμενικότητα είναι αξεχώριστα, ακριβώς όπως και η αγάπη.
Δε
μπορώ να είμαι αληθινά αντικειμενικός προς την οικογένειά μου, αν δε
μπορώ να είμαι αντικειμενικός προς τον ξένο, και αντίστροφα.
Αν
θέλω να μάθω την τέχνη της αγάπης, πρέπει να επιδιώξω την
αντικειμενικότητα σε κάθε κατάσταση και να γίνω ευαίσθητος στις
καταστάσεις που δεν είμαι αντικειμενικός.
Πρέπει
να προσπαθήσω να δω τη διαφορά ανάμεσα στην εικόνα που έχω για ένα
πρόσωπο και τη συμπεριφορά του, καθώς είναι ναρκισσιστικά αλλοιωμένη,
και στην πραγματικότητα του προσώπου, όπως αυτή υπάρχει ανεξάρτητα από
τα δικά μου συμφέροντα, ανάγκες και φόβους.
Το να κατακτήσεις την ικανότητα για αντικειμενικότητα και λογική, είναι ο μισός δρόμος για να κατακτήσεις την τέχνη της αγάπης, αλλά πρέπει να κατακτηθεί αυτή η αντικειμενικότητα σε σχέση με όλους εκείνους με τους οποίους έρχεσαι σε επαφή.
Αν
θελήσεις να κρατήσεις την αντικειμενικότητά σου μόνο για το αγαπημένο
πρόσωπο και νομίζεις ότι δε σου χρειάζεται αυτή στις σχέσεις σου με τον
υπόλοιπο κόσμο, σύντομα θα ανακαλύψεις ότι αποτυχαίνεις και στο ένα και
στο άλλο πεδίο.
