Δεν
χρειάζεται να επισημάνουμε ότι η ζωή πού και πού μας δυσκολεύει, βάζει
εμπόδια στο δρόμο μας, «μαγειρεύει» λίγο τις καταστάσεις της ζωής μας.
Επίσης,
σίγουρα θα έχετε διαβάσει πολλές φορές πως η στάση μας είναι που έχει
μεγαλύτερη σημασία στο πόσο πετυχημένα θα ξεπεράσουμε όποιο πρόβλημα
σκαρφίζεται η ζωή.
Γιατί όμως δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να αποδεχτούμε το πρώτο και να υιοθετήσουμε το δεύτερο προς όφελός μας
κάθε φορά που χρειάζεται να διαχειριστούμε ένα πρόβλημα; Απ’ ό,τι
φαίνεται, το πρόβλημα δεν έγκειται στο ότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.
Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι όταν η ζωή μας βάζει ένα εμπόδιο χανόμαστε στο χάος
που αυτό δημιουργεί, στην κρίση της στιγμής που μας καταναλώνει,
χάνουμε την ισορροπία μας, ύστερα χάνουμε και τη συγκέντρωσή μας και,
τέλος, χάνουμε την προοπτική μας.
Οπότε βασικά πριν καν ξεκινήσουμε να εργαζόμαστε στο πρόβλημα, έχουμε ήδη χάσει το παιχνίδι.
Πραγματικά,
πιστεύω ότι ο φόβος των απροσδόκητων προκλήσεων της ζωής οφείλεται
κυρίως σε αυτή την αίσθηση χάους και στο άγχος ότι δεν πατάμε σταθερά
στη γη, ότι έχουμε χάσει τον απόλυτο έλεγχο των πραγμάτων.
Αν δεν αντιμετωπίσουμε αυτό το φόβο μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε απώλεια της ελπίδας.
Τουλάχιστον
αυτή είναι η εμπειρία μου επειδή αυτό μου συνέβη πριν από κάποια χρόνια
όταν βρέθηκα χωρίς δουλειά για τουλάχιστον ένα χρόνο. Τότε ένιωθα ότι
το ένα άσχημο γεγονός συνέβαινε μετά το άλλο.
Ένιωθα
πολύ μεγάλη θλίψη και άρχισα να χάνω την ελπίδα για το μέλλον. Δεν
ήμουν, με λίγα λόγια σε καθόλου καλό σημείο για να αρχίσω να λύνω το
οποιοδήποτε πρόβλημα ή να σχεδιάσω το μέλλον.
Ωστόσο,
μόνο όταν πήρα τη συνειδητή απόφαση να εστιάσω σε όσα καλά είχα στη ζωή
μου και να νιώσω ευγνωμοσύνη που τα είχα, άρχισαν τα πράγματα αργά και
σταδιακά να αλλάζουν προς το καλύτερο.
Δεν
μπορώ βέβαια να πάρω όλα τα εύσημα γι’ αυτή την αλλαγή στάσης, επειδή
ενισχύθηκε κατά πολύ από τους υπέροχους φίλους μου που ήταν εκείνοι που
είχαν τελειοποιήσει την τέχνη της επιτυχίας και της ευτυχίας μέσα από
την εναρμόνιση της στάσης τους με τις καθημερινές προκλήσεις της ζωής.
Μου εξήγησαν ότι προσπαθούσα στη λάθος πλευρά της εξίσωσης.
Ήμουν
πολύ απασχολημένος με το να προσπαθώ να αλλάξω τις συνθήκες της
πραγματικότητάς μου αντί να προσπαθώ να αλλάξω τη στάση και την οπτική
μου απέναντί της.
Μόλις
άρχισα να συνειδητοποιώ ότι γύρω μου συνέβαιναν καλά πράγματα, μπόρεσα
να εισέλθω σε αυτή την θετικότητα, κάτι που μου ξαναχάρισε την ελπίδα
και την ενέργεια που χρειαζόμουν για να διαχειριστώ το εμπόδιο.
Και
εκείνη η ενέργεια ήταν απαραίτητη, επειδή η αλλαγή της οπτικής μου δεν
έγινε μέσα σε ένα βράδυ. Χρειάστηκα πολύ δουλειά σε συνειδητό επίπεδο
και μήνες εφαρμογής και εξάσκησης, αλλά τελικά αποδείχτηκε επιτυχημένη η
συνταγή.
Χρειαζόταν ενεργητικά και επιθετικά να αναζητήσω τα καλά και θετικά στοιχεία που
συνέβαιναν στη ζωή μου εκείνη την εποχή. Αυτό που άρχισε να αναδύεται
ήταν η συνειδητοποίηση ότι παρά τις οικονομικές δυσκολίες, κατάφερνα να
πληρώσω τους λογαριασμούς μου και είχα πολύτιμες σχέσεις στη ζωή μου.
Επίσης άρχισα να αναζητώ και να βρίσκω όλα τα θετικά που συνέβαιναν στις ζωές των άλλων αλλά χωρίς να νιώθω ζήλεια.
Κι
αυτό ήταν αρκετά σημαντικό διότι αντιλαμβανόμουν ότι αν και ορισμένοι
κοντινοί μου άνθρωποι είχαν περάσει ανάλογες δυσκολίες, κατάφεραν να
ορθοποδήσουν και πολλές ευκαιρίες ήρθαν στο διάβα τους.
Αυτή
η συνειδητοποίηση μου έδωσε τεράστιο κουράγιο, επειδή μπορούσα αργά και
σταδιακά να πλέξω ένα εσωτερικό αφήγημα της δικής μου ικανότητας να τα
καταφέρω και των δικών μου συνθηκών εκείνη την εποχή.
Τελικά,
αυτό που ανακάλυψα μέσα από τη διαδικασία ήταν ότι η ζωή πάντα θα μας
βάζει εμπόδιο και ότι αυτό θα συμβαίνει σε κάθε πλευρά της ζωής μας.
Σημασία έχει όμως εμείς προς τα πού κοιτάμε.
Αν
κοιτάμε προς την κατεύθυνση της ευγνωμοσύνης, της ελπίδας και της
αλληλεγγύης όταν η ζωή μας βάζει εμπόδια, εμείς πάντα θα βρίσκουμε ένα
μικρό μονοπάτι διεξόδου.
Αν
όμως κοιτάμε προς την κατεύθυνση του θυμού, του φόβου και του εγωισμού,
τα εμπόδια θα πολλαπλασιάζονται, ακόμα και στο νου μας, κι εμείς θα
βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην απελπισία.
