Γνωρίζω ότι υπάρχουν χίλιοι λόγοι ίσως και χίλιοι δύο για να θυμώσεις με
τις καταστάσεις που αντιμετωπίζεις μες τη καθημερινότητα. Μπορεί ακόμη
και να το εκλαμβάνεις ως φύσης - λογικό να αντιδράς με αμεσότητα και
σθένος σε ότι σε ενοχλεί κι είναι πολλά όλο και περισσότερα αυτά που σε
ενοχλούν κι όσο επιμένεις να εστιάζεις σ’ αυτά τόσο αυτά πληθαίνουν κι
αυξάνουν.
Αναρωτήθηκες όμως ποτέ αν εν τέλει αντιδράς όπως η φύση θα ήθελε;
Όπως ίσως θα ήταν όχι αναμενόμενο αλλά απρόσμενο ή μήπως όντως αντιδράς
τόσο προβλέψιμα κι αναμενόμενα έτσι ώστε οι καταστάσεις να
επαναλαμβάνονται με μια κυκλική τροχιά μέσα στο χρόνο μήπως κάποτε σου
θυμίσουν ότι κάτι δεν κάνεις καλά.
Θα ήθελα να περιγράψω το φαινόμενο με μια απλή μεταφορά :
Ο άνθρωπος πηγαίνει στο γυμναστήριο για να γυμνάσει το σώμα του και
καθώς καταπονεί τους μυς του, ευχαριστιέται με την εικόνα που σχηματίζει
το σώμα του, δε βρίζει τα όργανα που χρησιμοποιεί ούτε θυμώνει μαζί
τους παρόλο που τον κουράζουν και τον ταλαιπωρούν.
Αντιλαμβάνεται ότι είναι ωφέλιμα εργαλεία που έχουν σκοπό να σμιλεύσουν
το φυσικό του σώμα έτσι ώστε να πάρει το δυνατόν μια τέλεια μορφή με
βάση το μοντέλο-πρότυπο που έχει φανταστεί. Μέσα σε όλο αυτό το παιγνίδι
πάντα θυμάται με ευκολία πως «Τι είναι ο πόνος μπρος τα κάλλη;»
Το γυμναστήριο της ψυχής όμως βρίσκεται μέσα στη ζωή και τα γεγονότα κι
οι καταστάσεις είναι τα εργαλεία που απλόχερα προσφέρει η ζωή καθημερινά
για να σμιλεύσουν τη δική της μορφή.
Το καλέμι του Ανώτερου Γλύπτη μεθοδικά κι άοκνα απομακρύνει τα επίκτητα
ελαττώματα έτσι ώστε να αποκτήσει ξανά την αρχετυπική της μορφή κι ενόσω
οι καταστάσεις λειαίνουν το άμορφο σώμα της εκείνη ευφραίνεται καθώς
γνωρίζει ότι αυτή η μορφή που έχει οραματιστεί είναι η ανάμνηση απ’ τη
πρώτη της νιότη.
Σε τούτο το παιγνίδι ο Πόνος ως μεγάλος Δάσκαλος προσφέρει το Κάλος στη Ψυχή μόνο όταν υπομείνει τα δεινά του.
Στην αντίθετη περίπτωση το μάθημα επαναλαμβάνεται.
Αλλά ποιος πονά; Ποιος είναι αυτός που θυμώνει που οργίζεται όταν η ψυχή γυμνάζεται στο Γυμνάσιο της Ζωής;
Ποιος αντιδρά σπασμωδικά όταν Εκείνη εργάζεται με την Μορφή της που θα της επιτρέψει να επιστρέψει στη Πηγή απ’ όπου προήλθε;
Ποιος μπαίνει ανάμεσα στα εργαλεία του Γλύπτη και τη Μορφή της Ψυχής που καρτερεί το κάθε κτύπημα όπως το ξερό χώμα τη βροχή;
Ποιος δεν επιθυμεί τον εξαγνισμό της;
Μήπως το ελάττωμα που εξορίζεται για πάντα από κοντά της;
Μήπως η προσωρινή προσωπικότητα που είναι παγιδευμένη στα θέλγητρα της ζωής και δεν επιθυμεί να ανυψωθεί;
Αυτό που πονά δεν είναι Εσύ αλλά είναι αυτό που φεύγει. Παρατήρησε
αμέσως μετά την σκηνή, από τι έχεις απαλλαχθεί και θα κατανοήσεις τι
επίπλαστο είχε προσκολληθεί πάνω στον Μανδύα της Ψυχής σου.
Ο άνθρωπος στο γυμναστήριο δε θα μισούσε ποτέ τα όργανα που διαμορφώνουν
το νέο του σώμα. Ποιος είναι αυτός που δεν επιθυμεί να πάρει η Ψυχή την
Τέλεια της Μορφή;
Προσπάθησε για τις επόμενες εφτά ημέρες να επιτρέψεις στα γεγονότα και τις καταστάσεις να σμιλεύσουν το σώμα της ψυχής σου.
Άφησε τον θυμό να περάσει από πάνω σου όπως ο καυτός αέρας του
καλοκαιριού που καίει τα σπαρτά. Μην αντιδράσεις σε ότι προσπαθεί να σε
παρασύρει. Μείνε στωικά ένας ατάραχος παρατηρητής.
Σε ό,τι σε θυμώνει , σε ό,τι σε εξοργίζει, σε ό,τι σε πληγώνει, χαμογέλα κι άφησε το να περάσει.
Χρησιμοποίησε όποια τεχνική σε βοηθά περισσότερο, πάρε
βαθιές ανάσες, απομακρύνσου απ’ την σκηνή, άλλαξε θέμα, μίλα στον εαυτό
σου νοερά , διέταξε τον να μείνει ακίνητος. Διώξε τη σκέψη σου απ αυτό
και προχώρα.
Άφησε να περάσουν αμίλητες οι στιγμές και μη καταπίνεις τα λόγια των
άλλων, απλά αγνόησε τα έτσι ώστε να μην βυθιστούν στο υποσυνείδητο σου.
Παρατήρησε τα γεγονότα στη ζωή δίχως να τα κρίνεις απλά θυμήσου ότι για κάθε αποτέλεσμα υπάρχει και μια αιτία.
Αν ακόμη δε την ανακάλυψες δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει.
Κάποτε θα είσαι ικανός να την αναγνωρίζεις σε κάθε κλάμα, σε κάθε γέλιο, σε κάθε χαρά ή λύπη.
Για την ώρα αρκέσου στο γεγονός ότι κατάφερες να διαχειριστείς τα συναισθήματα σου.
Να ισορροπήσεις τον θυμό και την ένταση και πάνω απ’ όλα να βαδίσεις άνω
σε ένα τεντωμένο σχοινί με θάρρος και πίστη ότι δε θα πέσεις.
Αλλά ακόμη κι αν πέσεις θα νιώσεις ότι είσαι ικανός να ξανασηκωθείς.
Η καθημερινότητα θα σου δώσει τις ευκαιρίες για να εξασκήσεις τον εαυτό
σου, είναι πολύτιμα εργαλεία και πρέπει να τα εκμεταλλευτείς.
Κάθε φορά που θα αποτυγχάνεις ένα άλλο παρόμοιο φαινόμενο θα εμφανίζεται
μετά από καιρό για σένα. Αυτό εξηγεί για ποιο λόγο δεν βιώνουν όλοι τις
ίδιες δοκιμασίες, επειδή κάποιοι έχουν με επιτυχία περάσει από κάποιες.
Όταν τελειώσεις αυτήν την άσκηση μέσα στη μέρα, αμέσως κάνε την άσκηση
της ευγνωμοσύνης, που θα βρεις στην προηγούμενη ανάρτηση, θα σου φανεί
χρήσιμη για να ξεπεράσεις τυχόν αρνητικά κατάλοιπα της πρώτης, αλλά η
ενθύμηση της θα σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις και την επόμενη που θα
εμφανιστεί, με μεγαλύτερη ευκολία επειδή το μυστικό είναι να μην μάχεσαι
ενάντια στις αρνητικές ενέργειες αλλά να τις πνίγεις μες την αγκαλιά
των Αρετών.
Προσπάθησε να συνεχίσεις τις ασκήσεις παρόλο τις δυσκολίες και την
φαινομενική αδικία που θα νιώθεις για όσα συμβαίνουν στον κόσμο γύρω
σου. Μη παγιδεύεσαι σε ψεύτικα διλήμματα.
Όλα γύρω σου είναι αντανακλάσεις εσωτερικών δονήσεων που επιζητούν αποκατάσταση.
Το σύμπαν είναι ένα ατελείωτο Δούναι και Λαβείν ενεργειών και τίποτε δε γίνεται τυχαία.
Όσα υπάρχουν κι εμφανίζονται είναι μια μορφή παλινδρομικής κίνησης από μια παρελθούσα ενέργεια.
Όταν ρίξεις ένα βότσαλο σε μια λίμνη αργά αλλά σταθερά ο κυματισμός που
θα δημιουργήσεις θα φτάσει στην ακτή και θα σε συναντήσει.
Όταν ο κυματισμός μοιάζει με τσουνάμι τότε είναι βέβαιο ότι κλήθηκες να ζήσεις σε μια ενδιαφέρουσα Εποχή.
Αυτό και μόνο είναι ευλογία γι όσους αναζητούν τη κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Να θυμάσαι Συμπονώ δεν σημαίνει συμπάσχω, σημαίνει κατανοώ κι είμαι
αλληλέγγυος δίχως τα συναισθήματα που βιώνουν οι άλλοι να ποτίσουν
απαραίτητα κι εμένα.
Δεν αδιαφορώ, είμαι ατάραχος, συναισθάνομαι αλλά δεν υποφέρω.
Μη ξεχνάς ότι εσύ «Φταις» για όλα κι όταν καταφέρεις να ισορροπήσεις το
Λευκό με το Μαύρο μέσα σου τότε θα μπορέσεις να απελευθερωθείς κι απ’ τα
Δύο για να γίνεις πάλι Ένα και μέσα σου να γεννηθεί το Τρία.
