Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που βουλιάζει, υπάρχει κάτι που μας κρατάει ακόμη ζωντανούς και ναι ίσως να φαίνεται στο χειροκρότημα.
Από
τι αποτελούμαστε, ποιοι είμαστε, που πάμε, τι θέλουμε απ’ την ζωή μας
και άλλα τόσα ερωτήματα που καθημερινά σκεφτόμαστε. Απ’ τον καθημερινό
αγώνα επιβίωσης, μέχρι το ταξίδι της αυτοπραγμάτωσης μια γέφυρα ανάμεσα
τους, που άλλοτε μεγαλώνει και άλλοτε μικραίνει.
Υπάρχουν
αρκετοί λόγοι να κλείσουμε την πόρτα και να βουλιάξουμε στο μαύρο
σκοτάδι και άλλοι τόσοι για να την αφήσουμε ανοιχτή και να βγούμε έξω.
Το πως διαμορφώνω τον τρόπο αντίληψης μου, κάνει την μεγάλη διαφορά.
Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται από τις στάχτες τους και άλλοι που αφήνονται στον άνεμο.
Τι
είναι αυτό που τους διαφοροποιεί; Γιατί κάποιοι μπαίνουν στον δρόμο της
αυτό-πραγμάτωσης και άλλοι όχι; Τελικά τι είναι αυτό που μας κρατάει σε
επαγρύπνηση και αναζητάμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας;
Υπάρχει
αυτή η φλόγα μέσα που παραμένει δυνατή που όσο κι αν βρέχει μέσα μας,
ακόμη κι αν χάσει την δύναμη της, δεν σβήνει. Από τι υλικό είναι
φτιαγμένη η αντοχή μας;
Πως
καταφέρνει μια λάβα που ενώ καίει εκτάσεις γης ολοσχερώς, το έδαφος
μετά από χρόνια καρποφορεί; Πως μια ανεμοθύελλα καταστρέφει σχεδόν τα
πάντα;
Για να αντέχει οτιδήποτε χρειάζεται μια γερή βάση και η βάση χρειάζεται τα πιο καλά υλικά.
Η
μοναδική βάση που υπάρχει για εμάς, είμαστε εμείς. Όσο κι αν θέλουμε να
ψάχνουμε σε εξωτερικές αγορές να βρούμε τα κατάλληλα υλικά, αυτά
βρίσκονται μπροστά μας, μέσα μας. Χτίζοντας την βάση μας, από εκεί
αντλούμε την δύναμη μας.
Ακόμη
κι αν ραγίσει, ξέρουμε πως να την φτιάξουμε, γιατί εμείς την χτίσαμε.
Αν υπάρχει μια βλάβη στο σπίτι μας για παράδειγμα, φέρνουμε τον
κατάλληλο να την διορθώσει, γιατί ακριβώς αυτό εκπαιδεύτηκε να κάνει,
αυτή είναι η κατάρτιση του.
Τα
συναισθήματα, ο εαυτός, τα βιώματα, το περιβάλλον που ζούμε, οι
ανθρώπινες σχέσεις, οι συμπεριφορές μας, είναι μερικά από τα υλικά της
βάσης μας.
Ο
τρόπος διαχείρισης αυτών, φαίνεται στις όποιες καταστάσεις έρχονται
στην ζωή μας. Αν μπορώ να αναγνωρίσω το συναίσθημα μου και μπορώ να το
μεταφράσω με λέξεις, τότε είναι ελεύθερο. Αν γνωρίζω ποιος είμαι και που
θέλω να πάω, τότε έχω οδηγό και χάρτη.
Αν
τα βιώματα μου δεν πονάνε πια, γιατί έχω έρθει σε ειρήνη με εκείνο τον
κομμάτι του εαυτού μου, αν το περιβάλλον που ζω με αγκαλιάζει, με
στηρίζει και με εξελίσσει, τότε γνωρίζω καλά πως να αντεπεξέλθω.
Όλα αυτά δίνουν άλλο νόημα στον τρόπο που συμπεριφέρομαι, πρώτα σε μένα και έπειτα στους υπόλοιπους.
Δεν θα ξέραμε πως μοιάζει το φως, αν δεν έχουμε ζήσει στο σκοτάδι.
Δεν θα ξέραμε τι γεύση έχει ένα φαγητό, αν πρώτα δεν δοκιμάζαμε. Ό,τι γνωρίζουμε, είναι γιατί έχει ήδη συμβεί.
Η
κίνηση προς οτιδήποτε, έρχεται απ’ το κίνητρο του τι θα πάρω όταν το
έχω, τι συναίσθημα δηλαδή που θα μου αποφέρει. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι
επενδύουν συναισθηματικά και κάποιες φορές εμμένουν σ ’αυτήν την
επένδυση.
Κάτι
αναζητάμε και προσπαθούμε να φτάσουμε σ’ αυτό. Η ανάγκη να νιώθουμε και
να συνυπάρχουμε, είναι μεγάλη. Δεν μας προστατεύει το να μην
αισθανόμαστε, ίσα – ίσα μας εγκλωβίζει.
Έχουμε ανάγκη για επικοινωνία και κατανόηση.
Ψάχνουμε
να ταιριάξουμε με ανθρώπους που μας ξεκουράζουν και είναι συνοδοιπόροι
σ’ αυτό τον ταξίδι αναζήτησης. Όταν είμαστε μαζί τους, νιώθουμε ο εαυτό
μας, ταΐζουν την καρδιά και το μυαλό μας. Στηρίζουν την διαδρομή μας και
την αναγνωρίζουν, ίσως γιατί και εκείνοι βρίσκονται στον δικό τους
δρόμο.
Ο
άνθρωποι που συναντάμε, είναι η εξέλιξη μας. Ο άνθρωπος που διαλέγουμε
να είναι δίπλα μας και να είναι σύντροφος μας, έχει άρωμα απ’ τον κήπο
μας.
Δεν
μπορούμε να μείνουμε μόνοι μας όταν προχωράμε στον δρόμο της εξέλιξης,
υπάρχουν κι άλλοι που τον διαβαίνουν και σε κάποιο στενό κάθονται και
αναπαύονται, μας περιμένουν για να μας μεταφέρουν τις εμπειρίες τους,
περιμένουν να τους διηγηθούμε και εμείς τις δικές μας. Ας βρούμε
ανθρώπους που είναι κοντά σ’ αυτό που θέλουμε να είμαστε.
Όταν
με συναντήσω, με αγκαλιάσω και με κατανοήσω, τότε μπορώ να αφεθώ στην
ροή, χωρίς να αντιστέκομαι. Όταν φροντίσω τα σπασμένα κομμάτια μου, αυτά
θα μαλακώσουν και θα επανέλθουν.
Δουλεύουμε
με τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε όχι αυτό που
έρχεται, αλλά τι γίνεται μετά το πέρασμα του. Το πως διαχειρίζομαι την
κατάσταση, δείχνει και πόσο γερή είναι η βάση μας. Δυνατός δεν είναι
αυτός που δεν λυγίζει, δυνατός είναι αυτός που ενώ λυγίζει αφήνεται,
βιώνει τον πόνο και μετέπειτα ανοίγει την πόρτα.
Όπως
είπε και η αγαπημένη μου Αλκυόνη Παπαδάκη: «Αυτός που γλιστράει, που
γονατίζει, που γεμίζει λάσπες, που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό.
Και μια στιγμή, μέσα σ ‘αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του,
κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο
δυνατός.»
Κανένας χορτασμένος άνθρωπος δεν επισκέπτεται ένα εστιατόριο με κακίες κριτικές.
Αυτό
είναι το κλειδί, να γεμίζω το είναι μου με ό,τι με κάνει καλά
βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα. Είναι εντάξει κάποιες επενδύσεις
μας να μην πηγαίνουν όπως το περιμέναμε. Αν δεν αποφέρουν το επιθυμητό
αποτέλεσμα, τότε μπορώ να τις αφήσω. Εκεί ξεκινάει και η αναγέννηση.
