Σήμερα
θα σου πω για ένα μύθο, ο οποίος ακούστηκε χιλιάδες χρόνια πριν, αλλά
τελικά κατάφερε να επιβιώσει προσαρμοσμένος στη δική μας πραγματικότητα.
Κάποτε εμφανίστηκε ένα κουτί, μέσα στο οποίο κατ’ άλλους κρύβονται όλα τα δεινά του κόσμου.
Άλλοι,
πάλι, πίστευαν πώς μέσα του κρύβονται όλα τα δώρα. Σήμερα, αυτό το
κουτί επιβιώνοντας, κατάφερε να πολλαπλασιαστεί και απομεινάρια του να
έχουν οι περισσότεροι. Σύγχρονες «πανδώρες», όπου μέσα του κουβαλάμε
σχέδια και ματαιώσεις.
Μεγαλώνοντας,
έχουμε κι εμείς το «κουτί» μας, το οποίο γεμίζουμε με σχέδια, όνειρα,
προσδοκίες και το μεταφέρουμε πάντα μαζί μας.
Καταλαβαίνετε,
πως αυτό το κουτάκι στην πορεία, μπορεί να γίνει ο παράδεισος ή η
κόλασή μας. Αναλόγως το πόσο έχουμε παγιδευτεί και στο πώς
αντιμετωπίζουμε αυτά τα θέλω μας. Δεν είναι κάτι άγνωστο.
Ο άνθρωπος μπορεί να ελέγχεται απ’ τις προσδοκίες του ή μπορεί να τις ελέγχει.
Όπως
είναι φυσικό, αναλόγως συνθηκών, αυτά τα θέλω μεταβάλλονται ή και
παραμένουν ίδια. Μαζί με αυτά είναι πιθανό να αλλάξουμε και εμείς. Να
δεχτούμε τη ματαίωσή τους και να προσαρμοστούμε ή εμμονικά να
συνεχίσουμε το κυνήγι τους. Και ανοίγουμε πάλι το κουτί και τα κοιτάμε.
Προφανώς
και πάντα θα διεκδικούμε όσα έχουμε οραματιστεί για τη ζωή μας.
Σίγουρα, τις τελευταίες δεκαετίες, οι συνθήκες, μας έχουν δυσκολέψει στο
να μπορέσουμε να τα αποκτήσουμε. Δεν εννοώ μόνο την οικονομική κρίση,
που στέκεται για χρόνια ως υπέρτιτλος πάνω απ’ τα κεφάλια μας.
Μιλάω
περισσότερο για την κρίση αξιών που επιβιώνει κι ενισχύεται. Βλέπετε,
σε πολλούς ανθρώπους, το δικό τους «κουτάκι» ενισχύθηκε με απληστία,
αδικία κι ασέβεια κι έτσι κάθε φορά που το ανοίγουν απειλούν και τους
υπόλοιπους.
Οπότε,
εκτός από τα υπόλοιπα εμπόδια, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την
ανηθικότητα των άλλων. Όταν πήραν το δικό τους «κουτί», είδαν ότι
χωρούσε πολλά.
Έτσι, πασχίζουν να το γεμίσουν με κάθε κόστος.
Επί
της ουσίας, με το κόστος των υπολοίπων. Αυτό βλέπετε είναι η παγίδα του
«κουτιού» συνδυαστικά με την προσωπικότητα του καθενός. Είναι ικανό να
φθείρει ή ακόμα καλύτερα να διαφθείρει. Οι χαρακτήρες που το κουβαλούν
και κατάφερε να γίνει η φυλάκη τους, ξέχασαν πως το ωραίο με τα σχέδια
είναι πως αξίζει να τα ζεις για να υλοποιήσεις.
Έχασαν
τη μαγεία της διαδρομής, αφού το μόνο που κάνουν είναι να ανοίγουν το
«κουτί» και να κοιτούν τα «ταριχευμένα» σχέδιά τους. Με αυτό τον τρόπο,
για να να κατακτήσουν, είναι ικανοί να στερήσουν απ’ τους άλλους και θα
το δικαιολόγησουν πιστεύοντας λανθασμένα, πως όλα επιτρέπονται στην
κατάκτηση ονείρων.
Στον
αντίποδα, βρίσκονται οι άλλοι που προσπαθούν να υλοποιήσουν τις
προσδοκίες τους, αθόρυβα και σταθερά. Θα τους δείτε να δουλεύουν πολύ,
να υπομένουν και να διεκδικούν. Θα διακρίνετε και σε αυτούς αλλαγή.
Έγιναν σκληροί στην πορεία και παλεύουν ακούραστοι για τη ζωή τους.
Η
διαφορά τους με τους πρώτους είναι πως το κουτί δεν τους «πουλάει» την
ελπίδα, που λέγεται, ότι υπάρχει στο βάθος του. Ξέρουν πολύ καλά από
ματαίωση ή καθυστέρηση ονείρων και έτσι δυνάμωσαν.
Συνεχίζουν
λοιπόν, διεκδικώντας να βρουν μια στροφή. Έχουν καταλάβει πως η ζωή
κρύβει διάφορες εκπλήξεις κι έμαθαν να πορεύονται στις εκάστοτε
συνθήκες. Οπότε είναι έτοιμοι να αλλάξουν σχέδια, αφού ξέρουν πως τις
προδοκίες τις δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι και δεν μας ελέγχουν αυτές.
Ίσως, το καλύτερο για όλους είναι να αφήσουμε το «κουτί» στη θέση του και να αρχίσουμε να ζούμε ουσιαστικά τη ζωή μας.
Να
απολαμβάνουμε τις νίκες μας αλλά και τις ήττες, αφού αυτές θα μας
βοηθήσουν να καταλάβουμε ότι αξία έχει να παραμείνουμε ο εαυτός μας
μπροστά σε ό,τι βρεθεί, για να προσπαθήσει να μας φθείρει. Και η
μεγαλύτερη παγίδα είναι ότι αυτό καμιά φορά κρύβεται στο ίδιο το
«κουτί».
