Και μια μέρα ξυπνάς και ξυπνάει και το μέσα σου…
Σαν να ξέσπασε φωτιά μέσα στο κεφάλι σου και μέσα από τις στάχτες σου ξαναγεννήθηκες.
Και αναρωτιέσαι που ήσουν χαμένος τόσο καιρό, αναρωτιέσαι αν έκανες ποτέ κάτι για να είσαι εσύ καλά.
Ένα ξέρω μόνο. Πως κάποια στιγμή της ζωής μας το «εγώ» μας χάνεται κάτω
από τα σκεπάσματα. Χάνεται μέσα στο πλήθος. Και αν χαθείς μέσα στο
πλήθος αυτό σε κατασπαράζει, σε πνίγει.
Και κάθε μέρα πιάνεις τον εαυτό σου να μιλάει με αυτό το ξεχασμένο «εγώ» λέγοντας ξανά και ξανά τις ίδιες εκφράσεις.
Προσπαθείς να καταλάβεις που έχασες τον δρόμο και άφησες τον εαυτό σου να μαραζώσει.
Μαράζωσες από συναισθήματα και κάνεις τα πάντα μηχανικά. Κάνεις τα πάντα
για να μην πληγώσεις τους άλλους και εσύ μένεις κενός και στέκεσαι σε
ένα σταυροδρόμι μη ξέροντας ποιον δρόμο να πάρεις, έχεις κολλήσει.
Και απλά κοιτάς και χάνεσαι και δείχνεις τόσο τέλειος μέσα σε όλο αυτό
το πλήθος που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως μέσα σου πεθαίνεις για
το κάτι διαφορετικό.
Τι περιμένεις;
Φοβάσαι;
Ε, λοιπόν να μην φοβάσαι. Να φοβάσαι να μένεις εκεί. Μέσα σε εκείνη τη
«ζώνη ασφαλείας» που σε σφίγγει και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα και που
ξέρεις πως είναι στο χέρι σου να τη λύσεις. Να τη λύσεις και να δεις
αυτά τα απλά, καθημερινά και τόσο όμορφα πράγματα που μέχρι τώρα
αγνοούσες.
Και να είσαι σίγουρος πως μόνο όταν εσύ θα πιστέψεις στον εαυτό σου, θα
βρεις το μονοπάτι που θα σε κάνει να τρέξεις και να ανοίξεις φτερά.
Και τότε θα πετάξεις ελεύθερος.
