Έχω αρχίσει να ενοχλούμαι από τον άντρα μου, τους γονείς μου, τους φίλους που συχνά με «μαλώνουν» επειδή φωνάζω.
Γεγονός
είναι, ότι τον τελευταίο χρόνο έχω φωνάξει περισσότερο από ποτέ στη ζωή
μου. Άλλοτε φωνάζω στα παιδιά, άλλοτε φωνάζω στους γονείς μου, άλλοτε
στον ίδιο τον άντρα μου, άλλοτε φωνάζω στον αέρα «ΚΑΝΤΕ ΛΙΓΟ ΗΣΥΧΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩΩΩ!!!».
Αφού
φωνάξω, αυτόματα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το έχω μετανιώσει. Τις
περισσότερες φορές πηγαίνω στα παιδιά μου και τους ζητώ συγγνώμη,
εξηγώντας τους τι ήταν αυτό που με έκανε για ακόμα μια φορά να εκραγώ.
Άλλοτε
έρχονται εκείνα σε εμένα και με αγκαλιάζουν. Νομίζω έχουν συνηθίσει
πλέον. Είναι καλό αυτό; Σίγουρα όχι. Προσπαθώ να αλλάξω; Σίγουρα ναι.
Δεν ανέχομαι, όμως, πλέον εύκολα κριτική πάνω σε αυτό το θέμα.
Ειδικά
από ανθρώπους που ΔΕΝ είναι μαμά. Και μάλιστα εργαζόμενη μαμά στο σπίτι
εν μέσω πανδημίας. Και αυτός είναι ο λόγος που ταυτίστηκα τόσο πολύ με
τη μαμά παρακάτω –πιστεύω κι εσείς…
«Γιατί φωνάζουν οι μαμάδες;
Επειδή είμαστε εξαντλημένες.
Επειδή κανείς δεν μας ακούει.
Επειδή τα παιδιά μας πρόκειται να χτυπήσουν: ‘Μη βάζεις το χέρι σου εκεί!’
Επειδή η ακαταστασία στο σπίτι γίνεται όλο και χειρότερη και είμαστε οι μόνες που καθαρίζουμε και τακτοποιούμε ασταμάτητα.
Φωνάζουμε, καθώς τα χέρια μας κουνιούνται μηχανικά πάνω-κάτω στον αέρα.
Ουρλιάζουμε καθώς η φωνή μας όλο και δυναμώνει και τα μάγουλά μας κοκκινίζουν.
Και μετά, αφού φωνάξουμε, νιώθουμε απίστευτες ενοχές, νιώθουμε ηττημένες και έτοιμες να καταρρεύσουμε σε κλάματα.
Δεν
θέλουμε να φτάνουμε σε αυτό το σημείο. Το μισούμε όταν συμβαίνει. Όμως
συμβαίνει πολύ πιο συχνά από όσο θα θέλαμε να παραδεχτούμε.
Είναι όλες οι μαμάδες θυμωμένες και γι’αυτό συνεχώς φωνάζουν; Όχι, δεν ξυπνάμε έτσι το πρωί.
Αρχίζουμε να το χάνουμε κάποια στιγμή μέσα στη μέρα, γιατί το να είσαι γονιός είναι δύσκολο.
Το χάνουμε γιατί έχουμε τρομερό άγχος και καμία διέξοδο.
Το
χάνουμε γιατί είμαστε εξαντλημένες σε βαθμό που το μυαλό μας λειτουργεί
με μόλις 10% μπαταρία και χρειαζόμαστε περισσότερα από έναν καλό
βραδινό ύπνο για να αναρρώσουμε.
Χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα: Γιατί είμαστε κουρασμένες κάνοντας τα πάντα, χωρίς κανείς να μας ακούει, χωρίς να νιώθουμε ότι μας εκτιμούν.
Το
γεγονός, όμως, ότι το χάνουμε, δεν μας κάνει κακούς γονείς. Είμαστε
απλά άνθρωποι που νοιαζόμαστε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον
κόσμο για τα παιδιά μας και για το τι άνθρωποι θα γίνουν μεγαλώνοντας,
ενώ ταυτόχρονα θέλουμε να τα κρατήσουμε ασφαλή, και στην προσπάθεια να
τα κάνουμε όλα αυτά τα κάνουμε μαντάρα…
Δεν θέλουμε τα παιδιά μας να είναι κακότροπα και αγενή. Κι έτσι, μερικές φορές φωνάζουμε.
Δεν
θέλουμε να τσακώνονται και να πληγώνουν το ένα το άλλο, γιατί αν το
κάνουν μεταξύ τους, θα το κάνουν και σε άλλα παιδιά. Έτσι, μερικές φορές
φωνάζουμε.
Νοιαζόμαστε τόσο που καταρρέουμε από την διαρκή, σκληρή προσπάθεια… οπότε, φυσικά, το χάνουμε.
Και
δεν είσαι μόνη σε αυτόν τον διαρκή αγώνα του να το χάνεις και να
νιώθεις άσχημα. Κάθε γονιός παλεύει, γιατί είμαστε άνθρωποι, και το να
είσαι γονιός είναι δύσκολο, και έτσι δεν μπορούμε να είμαστε διαρκώς
ήρεμοι, σε κάθε πρόκληση της ημέρας.
Έτσι,
αν σε όλο αυτό βλέπεις τον εαυτό σου σήμερα, δώσε άφεση αμαρτιών. Ζήτα
συγγνώμη που το χάνεις και προσπάθησε περισσότερο την επόμενη φορά.
Συνεχίζεις να είσαι καλή μαμά.»
