Δύο άνθρωποι αγαπιούνται, δύο άνθρωποι μισούνται, δύο άνθρωποι μεθυσμένοι, δύο άνθρωποι μαλωμένοι, δύο άνθρωποι έρχονται σε επαφή. Έπειτα, αρχίζει η μάχη. Στη μάχη αυτή επιβιώνει ένας. Κι όταν αυτός επιβιώσει, μεγαλώνει. Όταν μεγαλώσει αρκετά, βγαίνει στο φως και αντικρίζει τον κόσμο…
Αυτός ο άνθρωπος είσαι εσύ και οι δύο άλλοι οι γονείς σου. Ποιανού ήταν η επιλογή να γεννηθείς; Δεν ήταν η επιλογή σου που σε γέννησε, αλλά ήταν, αφενός, η απόφαση δύο ανθρώπων να γεννήσουν κάποιον σαν εσένα και, αφετέρου, η ικανότητά σου να ξεπεράσεις τα υπόλοιπα ανταγωνιστικά σπερματοζωάρια και να βγεις νικητής.
Οι πιθανότητες που είχες να βγεις πρώτος στον αγώνα για τη κατάκτηση της ζωής ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα ανταγωνιστικά σπερματοζωάρια ήταν αδιαμφισβήτητα ελάχιστες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ζωή που ζεις δε διαφέρει και πολύ από τον τότε «ανταγωνιστικό» μαραθώνιό σου. Κι αυτό γιατί, για να κερδίσεις κάτι στη ζωή, πρέπει να είσαι ο καλύτερος ή, τουλάχιστον, ο καλύτερος από τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους. Το να είσαι ανταγωνιστής, είναι στο βιολογικό σου… ένστικτο!
Όμως, το να μισείς, το να απελπίζεσαι, το να ξεκινήσεις κάποιο χόμπι, το να δουλεύεις σκληρά, το να συγχωρείς, το να γελάς, το να είσαι αισιόδοξος, όλα εξαρτώνται από σένα… Μη θεωρείς τίποτα δεδομένο και μη τα μπερδεύεις.
Βλέπεις, έτσι λειτουργεί ενστικτωδώς το ανθρώπινο γένος και το περίεργο είναι ότι λειτουργεί έτσι πριν καν… γεννηθεί! Γιατί, πολύ απλά, δε γίνεται να υπάρχουν δύο ή περισσότεροι καλύτεροι σε κάποιον τομέα. Ένας και μόνο ένας θα είναι ο καλύτερος. Κι αυτός, με κάποιον τρόπο και κάποια στιγμή, θα ξεχωρίσει, αν όντως αυτό αξίζει.
