Χθες έκανα μια εκπομπή για τον δορυφορικό ραδιοσταθμό SIRIUS. Ο οικοδεσπότης, ο Τζέσι Ντίλαν, μου έκανε μια εύστοχη ερώτηση: «Ρόμπιν, όλοι έχουμε στόχους κι ελπίδες. Μερικές φορές, όμως, τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα σχεδιάζαμε. Πώς καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να σταματήσουμε;».
Η απάντησή μου ήταν άμεση: «Θα το καταλάβετε μόλις το καταλάβετε». Κανείς δεν φτάνει σε παγκόσμια επίπεδα στη δουλειά του ή στη ζωή του, αν δεν επιμένει να μην εγκαταλείπει. Όλες οι πράξεις ηρωισμού πραγματοποιήθηκαν από ανθρώπους που δεν αποδέχονταν την ήττα. Απλώς δεν εγκατέλειπαν – ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολα ή αξεπέραστα ή ανεφάρμοστα έμοιαζαν τα πράγματα.
Μιλώντας γι’ αυτά, όμως, υπάρχουν και οι περιπτώσεις που η ζωή μάς ρίχνει στραβές μπαλιές κι έχει άλλα σχέδια για λογαριασμό μας. (Η κωμικός Τζίλντα Ράντνερ, που πέθανε από καρκίνο στις ωοθήκες σε ηλικία σαράντα δύο ετών, το είχε συνοψίσει πολύ καλά: «Τώρα έμαθα από την ανάποδη πως κάποια ποιήματα δεν κάνουν ρίμα και κάποιες ιστορίες δεν έχουν καθαρή αρχή, μέση και τέλος. Η ζωή έχει να κάνει και με το να μη γνωρίζεις, να πρέπει να αλλάζεις, να δέχεσαι τη στιγμή και να την αξιοποιείς στο έπακρο χωρίς να ξέρεις τι ακολουθεί μετά. Μια απολαυστική ασάφεια»).
Μερικές φορές, όμως, φτάνετε στο σημείο όπου γνωρίζετε καλά πως έχει έρθει η ώρα να αλλάξετε στρατηγική. Δεν έχει σχέση με την απώλεια της ελπίδας. Είναι κάτι που απλώς το γνωρίζετε. Έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη στη ζωή. Με την εμπιστοσύνη πως υπάρχει κάτι ακόμη καλύτερο που σας περιμένει. Και ότι είναι ώρα για αλλαγή πορείας.
Τα τελευταία χρόνια προσπάθησα να ζω ακολουθώντας την αρκετά απλή φιλοσοφία που μοιράστηκα μαζί σας σε ένα προηγούμενο κεφάλαιο: Κάντε ό,τι καλύτερο μπορείτε και αφήστε τη ζωή να πάρει τον δρόμο της. Δεν είναι εύκολο να εγκαταλείπεις αυτά που θέλεις (γνωρίζω πόσο επώδυνο μπορεί να είναι). Αλλά γιατί όχι αν σας περιμένει στην επόμενη γωνία κάτι καλύτερο;
