Περίπου το ένα τρίτο του γυναικείου πληθυσμού των ΗΠΑ πάσχει από καρδιαγγειακά νοσήματα, με τους γιατρούς να υποστηρίζουν ότι η άσκηση μπορεί να βοηθήσει στην ενίσχυση του καρδιακού μυός καθώς και στη διαχείριση της αρτηριακής πίεσης και της χοληστερόλης.
Οι καρδιαγγειακές παθήσεις αποτελούν τον υπ’αριθμόν ένα κίνδυνο σε κάθε χώρα, ενώ αποτελούν την κύρια αιτία θανάτου για γυναίκες ηλικίας 65 ετών και άνω.
Σύμφωνα με την AHA, η συστηματική σωματική άσκηση όχι μόνο βοηθά στην διαχείριση των συμπτωμάτων των καρδιακών παθήσεων, αλλά ταυτόχρονα μειώνονται και οι πιθανότητες εμφάνισης της νόσου.
Οι ερευνητές μελέτησαν περισσότερες από 18.000 γυναίκες με καρδιαγγειακή νόσο, ηλικίας 18 έως 75 ετών. Στην αρχή της ερευνητικής περιόδου, το 2006, το 58% των γυναικών με καρδιαγγειακή νόσο δήλωσε ότι δεν ακολουθούσε τιςκατευθυντήριες προτάσεις της AHA αναφορικά με τη σωματική άσκηση. Μέχριτο 2015, ο αριθμός αυτός αυξήθηκε στο 61%. Όπως δήλωσε και ο καθηγητής Erin Michos – αναπληρωτής καθηγητής ιατρικής στη Johns Hopkins UniversitySchool of Medicine – «Ήταν έκπληξη το γεγονός ότι το φαινόμενο εντάθηκε. Παράλληλα όμως ήταν και ιδιαίτερα ανησυχητικό, ειδικά για μια ομάδα ατόμων που πάσχει από καρδιαγγειακή νόσο.»
Οι γυναίκες ηλικίας 40 έως 64 ετών, που δεν χαρακτηρίζονται από έντονη σωματική δραστηριότητα, αποτελούν την ηλικιακή ομάδα ταχύτερης ανάπτυξης των καρδιαγγειακών νοσημάτων.
Οι ερευνητές, επίσης, διαπίστωσαν ότι οι Αφρό-Αμερικανές και ισπανόφωνες γυναίκες ήταν πιθανότερο να μην ασκηθούν συγκριτικά με τις ασιάτισες ή τις λευκές. Γυναίκες με χαμηλό εισόδημα ή δημόσια ασφάλιση, με χαμηλότερη εκπαίδευση από την γυμνασιακή, ήταν πιθανότερο να μην ακολουθούν τις κατευθυντήριες προτάσεις της AHA για συστηματική άσκηση.
Ο καθηγητής Erin Michos αναφέρει ενδεικτικά «Πολλές γυναίκες υψηλού κινδύνου πρέπει να παρακινηθούν ώστε να ασκηθούν, με την ελπίδα αφενός να ενταχθούν σε έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής και να μειώσουν, αφετέρου, το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης.
Η ερευνητική ομάδα, καταληκτικά, προτείνει την ύπαρξη ειδικών παρεμβάσεων, προσαρμοσμένων στις ανάγκες των ομάδων που εμφανίζουν υψηλότερο κίνδυνο, όπως είναι οι ηλικιωμένοι ή οι μειονότητες. Σύμφωνα με τον καθηγητή Erin Michos «Πρέπει να έχουμε πιο συντονισμένη πρόσβαση σεαυτές τις ομάδες, όπως μέσα από τις ομάδες άσκησης ή και τις έξυπνες τηλεφωνικές συσκευές παρακολούθησης.»
