Λένε πως η μητρότητα σε ολοκληρώνει… Η ύπαρξη σου αποκτάει το απόλυτο νόημα της. Πλέον έχεις λόγο, πραγματικό λόγο, για να ζεις και να προσφέρεις…
Βρίσκεις, και αν δεν βρεις εφευρίσκεις, λόγους να γελάς, να χαμογελάς, όχι τόσο για εσένα αλλά για αυτό το πλασματάκι!
Εσύ το έφερες στον κόσμο, εσύ κουράστηκες εννέα μήνες και πρόσεχες μην πάθεις τίποτε που θα μπορούσε να του κάνει κακό. Και όταν το κρατήσεις για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου, εκείνα τα κλάσματα του δευτερολέπτου που θα αντικρίσεις για πρώτη φορά το προσωπάκι του, θα μείνουν χαραγμένα στην μνήμη σου για να σου θυμίζουν πως πλέον, είσαι η μαμά του!
Αυτά και πολλά άλλα, τα άκουγα απλά και φανταζόμουνα… Όταν ο Θεός αξίωσε και εμένα να βιώσω την μητρότητα, κατάλαβα απόλυτα το νόημα όλων. Και έφτασε η στιγμή που θέλησα, όσο τίποτε άλλο, να γίνω ξανά μητέρα. Να ακούσω και μία διαφορετική φωνούλα να με φωνάζει μαμά, να κρατήσω και πάλι ένα μωράκι στην αγκαλιά μου!
Ξέρετε όμως, πως καμιά αλλαγή δεν έρχεται μόνη της, φέρνει μαζί της και πολλές άλλες, καλές και άσχημες!
Με τον άντρα μου δεν έζησα ποτέ αυτό που λένε ιδανικό γάμο – αν υπάρχει βέβαια! Η ζωή μας είχε πολλές φουρτούνες και μπόρες, λιακάδες εμφανίζονταν πιο σπάνια και συνήθως όταν πήγαινα με τα νερά του. Αλλά έμαθα, συνήθισα και επέζησα! Δεν ήταν όλα μαύρα αλλά ούτε και άσπρα. Παίζαμε συνήθως, σε αποχρώσεις του γκρι!
Πίστευα πως ένα δεύτερο παιδί θα βοηθήσει, όχι θα καλυτερεύσει, το γάμο μου… Ήθελα να έχω ένα επιπλέον στήριγμα, έναν παραπάνω λόγο για να συνεχίζω να προσπαθώ για αυτήν την συμβίωση!
Την δεύτερη φορά, ένιωσα το αίσθημα της ολοκλήρωσης ήδη από την αναγγελία του γιατρού ότι είμαι έγκυος! Ο κόσμος απέκτησε ξανά νόημα. Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς και φανταζόμουν τα δύο πλέον, παιδάκια μου στην αγκαλιά μου.
Η κεραμίδα έπεσε στο κεφάλι μου, όταν ο άντρας μου με τον τρόπο του μου έδειξε ότι αυτό το παιδί δεν το ήθελε. Από τη μία, έχτιζα έναν κόσμο για τα παιδιά μου και από την άλλη, ο πατέρας τους ήθελε να βγει από έξω!
Και δεν ξέρω πως ακούγεται, αλλά τον έβγαλα. Ήμουν έγκυος και συναισθηματικά χωρισμένη με τον άντρα μου και πατέρα του παιδιού μου!
Οι μήνες πέρασαν και εγώ απλά δέχτηκα την αδιαφορία και την άρνηση του για την εγκυμοσύνη μου και εμένα την ίδια. Με είχε διαγράψει, με κατηγορούσε για αμέλεια και ανωριμότητα!
Τελικά, η κρίση που βιώνουμε δεν είναι οικονομική, είναι συναισθηματική. Πλέον, οι άνθρωποι λογαριάζουν ακόμη και την προσφορά της αγάπης τους, που θα την δώσουν και για πόσο! Όλα έχουμε μάθει να τα υπολογίζουμε με το χρήμα και το χρόνο και η έλλειψη αυτών αποτελεί πλέον, την καλοβολεμένη δικαιολογία όσων δεν θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν!
Έτσι, έγινε και με τον άντρα μου! Με μια δικαιολογία γυρνούσε, κοιμόταν και ξυπνούσε. Καμία απολύτως όρεξη δεν έδειχνε για συζήτηση και επικοινωνία μαζί μου. Το μωρό ήταν ο λόγος να χωριστούμε σε δύο στρατόπεδα!
Και ενώ διαχειριζόμουνα με νύχια και με δόντια τις τρομακτικές αλλαγές της ζωής μου, ήρθε η τρίτη να με ισοπεδώσει! «Δεν είμαστε καλά κορίτσι μου», άκουσα το γιατρό να λέει. Δεν θα μετρήσουμε τα δαχτυλάκια του πάλι;, σκέφτηκα, δεν θα ακούσουμε την καρδούλα του;, ήθελα να ρωτήσω τον γιατρό μα η φωνή μου δεν βγήκε…
Εκείνη την μέρα, που πάλι με άφησε να πάω μόνη στον γιατρό, δεν γύρισα σπίτι… Εκείνη την ημέρα, η δυστυχία μου χτύπησε την πόρτα, άνοιξα και την έκλεισε πίσω της…
Τι ένιωσε άραγε, όταν το άκουσε; Γιατί από εκείνη την ημέρα μου μιλάει και μου φέρεται διαφορετικά; Ανακούφιση ή τύψεις και ενοχές;
Και παρότι μου έκανε, και παρ’ όλα αυτά που μου προκάλεσε, δεν ζήτησα εξηγήσεις, δεν τον κατηγόρησα, δεν τον επιβάρυνα με δικές μου σκέψεις. Το μόνο που ήθελα όμως, ήταν μια αγκαλιά! Αληθινή, αθόρυβη, πολύωρη. Να μείνουμε έτσι…
Τα δάκρυα μου να μούσκευαν τον ώμο του και αυτός να έμενε εκεί! Να ένιωθα βαριά την ανάσα του και να αισθανόμουνα τον αναστεναγμό του ήδη από την πηγή του, πριν να ακουστεί! Και όταν θα ένιωθε πως ήρθε η σωστή στιγμή να μου έλεγε μόνο ένα συγνώμη… Συγνώμη για όλα αυτά που χάσαμε και για όλα αυτά που με άφησε να τα ζήσω μόνη μου…
Και ξέρω, πως η ζωή θα συνεχιστεί και δεν σκοπεύω να μείνω πίσω… Εγώ θα πρέπει να είμαι και πάλι η πρωταγωνίστρια της…
Θα ανακτήσω σιγά σιγά τις δυνάμεις μου και τότε ξέρω πως θα βρεθώ σε ένα σταυροδρόμι! Οι αποφάσεις θα μου χτυπήσουν την πόρτα και θα πρέπει να τις λάβω! Και ενώ ο δρόμος θα προχωράει και η ζωή θα κινείται, εγώ θα πρέπει να επιλέξω ποιοι θα είναι δίπλα μου στην υπόλοιπη διαδρομή…
