Σε μια καθημαγμένη χώρα βυθισμένη σε παθογένειες, η οποία αυτόβουλα επιλέγει να καταστρέφεται και στην επιλογή αυτή μετέχουν...
τόσο οι πολίτες της όσο και οι πολιτικοί της, είναι απόλυτα λογικό να βιώνει νομοτελειακά φθορές, κρίσεις, παρακμές.
Προφανώς οι τάσεις αυτοκαταστροφής δεν ξεκίνησαν ταυτοχρόνως με την εποπτεία-μνημόνιο, αλλά αυτές είναι που οδήγησαν αναπόδραστα και μάλιστα η όχι πιστή και με πίστη εφαρμογή του ενός φέρνει το άλλο και ούτω καθεξής. Είναι η συνήθης ερώτηση στα τεστ ελληνικής πολιτικής πυξίδας: Η κρίση έφερε τα μνημόνια ή τα μνημόνια την κρίση; Όποιος απαντά το δεύτερο φλερτάρει με τον ανδρεϊκό σοσιαλισμό και το συριζαίικο λαϊκισμό. Άρα για τα μνημόνια δεν ευθύνεται μόνον ένα κόμμα, αλλά άπαντες οι κομματάνθρωποι που επεδίδοντο σε φαυλεπίφαυλες τακτικές.
Και μπαίνω στο θέμα. Όλες αυτές οι διακομματικές τακτικές επέφεραν την πρώτη παρακμή, την πρώτη παράλογη λογική, τη λειτουργική παρακμή. Την τακτική του τρυφηλούς βίου, που τρώει πολύ περισσότερα από όσα παράγει και τελικά υπερδανείζεται ονομάζοντας αυτή τη λογική ως μοναδική παγκοσμίως αφυλάκιστη να το πω "μαγκιά". Η λειτουργική παρακμή διορίζει αβέρτα, έχει χάσει κάθε έννοια ελέγχου στο δημόσιο τομέα με πολύ περισσότερα άτομα στις διευθυντικές θέσεις από τις λειτουργικές κι έτσι δουλεία δεν γίνεται.
Ακριβώς στη σάλπιγγα αυτού το κομματικού-πελατειακού κράτους και του περάσματος αυτής από το πλυντήριο γονιμοποιήθηκε το ωάριο της δεύτερης παρακμής, της οικονομικής που συναυτουργικά με την πρώτη οδήγησε στα μνημόνια, τα οποία με τη σειρά τους προσγείωσαν πολύ απότομα τη χώρα, φέρθηκαν και φέρονται σκληρά στους πολίτες. Η ουσία του προβλήματος, όμως, είναι ότι στο διάστημα αυτό η πρώτη παρακμή δεν σταμάτησε, γιατί εν τέλει αποδείχθηκε μια βαθύτερη κρίση νοοτροπίας, γι’ αυτό και τα πράγματα επιδεινώνονται, ειδικά και πολύ περισσότερο με τους σημερινούς πολιτικούς και θεσμικούς αγροίκους.
Κάπως έτσι, λοιπόν, οδηγούμαστε στην τρίτη παρακμή την πολιτική. Εδώ κέντρο γίνεται η εξουσιολαγνεία, ο διακαής πόθος για μια καρέκλα, η οποία κερδίζεται με κίβδηλες υποσχέσεις και παροχές δίχως συνειδητοποίηση της κατάστασης χωρίς αίσθηση καθήκοντος. Πόσες παθογένειες γεννά αυτή η παρακμή; Μετρήστε πόσα βιβλία γράφτηκαν τελευταίως για το λαϊκισμό. Δείτε πόσοι διορισμοί (συντρόφων τους) έγιναν, τι ψευτοεπιτροπές συνεστάθησαν, πόσων πολυάριθμων ομάδων του εκλογικού σώματος τα αυτιά χαϊδεύτηκαν με άφθονες ανεδαφικές υποσχέσεις. Πόσες φωνές λογικές περιθωριοποιούνται ως και φιμώνονται. Πόσο πιο εύκολα πολώνεται η χώρα με ψευτοδιλήμματα. Τι να πει κανείς για την οβιδιακή μεταστροφή των ιδεών και των λόγων του ΣΥΡΙΖΑ με την άνοδο του στην εξουσία.
Η εντελώς αποτυχημένη παράσταση στο πολιτικό παλκοσένικο διαφαίνεται στην πλειοψηφούσα στους πολίτες άποψη ότι η πολιτική είναι συνώνυμη της ατιμίας.
Έτσι, επειδή με μόνη τη θρασύτητα και τη βεβήλωση της πολιτικής και τις εκ Κρήτης προερχόμενες βωμολοχίες δεν μπορεί το μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να διασφαλίσει την μελλοντική πολιτική του ύπαρξη ( σε καμία περίπτωση επανεκλογή), αλλά ένα επαρκές ποσοστό για παρασιτική αντιπολίτευση, την οποία γνωρίζει καλά, καταφεύγει στην έσχατη παρακμή, τη θεσμική. Εδώ, βέβαια, δεν εννοώ κάποιες θεσμικές νοσηρότητες, όπως το να φέρνεις νομοσχέδια μυριάδων σελίδων με το κάλυμμα του κατ’ επείγοντος, ώστε να περιορίσεις το έργο της Βουλής, κάποιες διατάξεις που μπορούν να αλλάξουν, αλλά την αντιμετώπιση των θεσμών. Στην Ελλάδα, παρατηρείται ένα πρωτότυπο φαινόμενο, μια αμφιθυμική σχέση των πολιτικών με τους θεσμούς, το δίκαιο, το Σύνταγμα. Οι πολιτικοί τους αγαπούν παθιασμένα όσο διαρκεί ο αγώνας για την άνοδο στην εξουσία και τους μισούν από τη στιγμή που την κατακτούν. Όπως, ο Αλέξης που ήταν κάθε (α)λέξη του Συντάγματος και κατάντησε με την παρέα του ένα θλιβερό δείγμα θεσμικής στρέβλωσης.
Η φωλιά είναι λερωμένη, γι’ αυτό κηρύχτηκε φαινομενικός πόλεμος με τη δικαιοσύνη. Όπως έλεγαν, θα βρουν τον τρόπο και θα περάσουν τα θεσμικά εμπόδια, έτσι έκαναν. Προσέλαβαν κατά τρόπο αντισυνταγματικό την τέως πρόεδρο του Αρείου Πάγου Βασιλική Θάνου, η οποία εντάξει χρωστούσε χάρη στο παιδί μας. Έτσι περνούν τα εμπόδια, βάζοντας κάποιον να τα απομακρύνει ή να τα κοντύνει.
Οι θεσμοί, το Σύνταγμα είναι το έσχατο καταφύγιο των πολιτών από την αυθαιρεσία του Κράτους. Είναι καθολικοί και ουδείς δικαιούται ούτε να τους ατιμά ούτε να επιδεικνύει ανεκδιήγητη ιταμότητα, καθώς καταπατάται σκαιά η εγγυητική εμπιστοσύνη των πολιτών στους νόμους και τίθεται κατάδηλα ζήτημα Δημοκρατίας, όπως επισημαίνουν εισαγγελείς. Φτάσαμε σε σημείο να γίνεται αυτό που ευχόμασταν και εν τέλει να απαξιώνεται, να μηδενίζεται προκλητικά. Δηλαδή τι; Να αντιδρά η ex officio ηγετική μερίδα της ελληνικής κοινωνίας (πανεπιστήμια, δικαστές, επιστημονική σύλλογοι), παύσαμε να παρακολουθούμε καθηλωμένοι την πρώτη φορά αριστερά , αλλά τίποτα δεν νικά την προκλητική τους οίηση.
Έχει χαθεί ολοκληρωτικά ένας κοινός τόπος λογικής. Ήμασταν που ήμασταν καράβι χωρίς καπετάνιους, τώρα οι ίδιοι καπετάνιοι προσπαθούν να καταστρέψουν τους οίακες και την πυξίδα. Ένας απαισιόδοξος θα έλεγε ότι κολυμπάμε άφοβοι στα νερά μιας ιστορικής ανυπαρξίας και ίσως να είχε δίκιο.
