Σελίδες

Thessaloniki video tour

24/6/17

"Η Άλωση εντός μας..."




Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Σε δεκάδες κείμενα και αναφορές μου...
έχω τονίσει πως η ιστορία έχει νόημα να μελετάται απο τους πολλούς, μόνον και μόνον για τον παραδειγματικό της χαρακτήρα. Δυστυχώς όμως πάντοτε παρατηρώ για τα διάφορα ιστορικά γεγονότα, να συμβαίνει μια στείρα αναφορά μουσειακού χαρακτήρα.

Έτσι κατήντησε ο σημερινός σύγχρονος άνθρωπος ως ένας απλός καταμετρητής της ιστορίας, ένας παρατηρητής ανούσιος του ιστορικού γίγνεσθαι λές και αυτός θεωρεί τον εαυτόν του αμμέτοχο σε οτι συμβαίνει και ανήμπορο να αντιδράσει, ο οποίος παραμένει μόνο στο εκάστοτε “τότε”, αδυνατώντας να αφομοιώσει και να κρατήσει στο δικό του παρόν, τα συμπεράσματα και τις αιτίες εξέλιξης ενός ιστορικού γεγονότος.


Σήμερα λοιπόν αναφερόμαστε λόγω των ημερών, στην άλωση της Κωνσταντίνου Πόλης.
Το ημερολόγιο έγραφε ξημέρωμα της 29ης Μαίου 1453 ημέρα Τρίτη. Ο Μάιος αλλά και το όνομα Κωνσταντίνος παίζουν συγκεκριμένο ρόλο στην πορεία της χιλιόχρονης και πλέον ιστορίας της περιόδου η οποία ονομάστηκε “Βυζάντιο”. Τον Μάιο ιδρύεται απο τον Μέγα Κωνσταντίνο και κατοπινό Άγιο της Ορθοδόξου πίστεως μας αλλά και τον Μάιο καταλύεται με πρωταγωνιστή τον τελευταίο “Αυτοκράτορα της μιάς Πόλης” Κωνσταντίνο Παλαιολόγο – Δραγάτση, ο οποίος προσπαθεί να κρατήσει στην σκηνή της ιστορίας μάταια, έναν χαρακτήρα ο οποίος είχε προ πολλού πεθάνει. Οι τούρκοι δεν καταλύουν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ας μην τους προσδίδουμε δυνάμεις τις οποίες ποτέ δεν είχαν. Οι τούρκοι απλώς δίνουν την τελευταία τσεκουριά στο ήδη εδώ και αιώνες απο του 1204 και εντεύθεν (πρώτη άλωση εκ των “συμμάχων και ομόδοξων υποτίθεται δυτικών) σαπισμένο δέντρο της Βυζαντινής περιόδου. Γενικώς η όλη πορεία της αυτοκρατορίας εκ του 1204 και εντεύθεν είναι απολύτως πτωτική με κορυφή του παγόβουνου, την οριστική άλωση στα 1453 και την γεωπολιτική αλλαγή στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου του δεύτερου μισού του 15ου αιώνος.

Αυτά με δύο λόγια ως προς τα ιστορικά γεγονότα. Τι σημασία έχει όμως να μελετά κανείς την ιστορία εφόσον ως προανέφερα, αδυνατεί να κρατήσει απο αυτήν τα παραδείγματα που θα τον βοηθήσουν στο δικό του παρόν επί γης και θα δράσουν ως οδηγοί για το δικό του μέλλον ; η απλή παράθεση ιστορικών ανεκδότων δεν έχει την παραμικρή σημασία, εφόσον δεν έχει πρακτικό ρόλο στο σήμερα και είναι πολύ εκνευριστική τούτη η επιφανειακή αντιμετώπιση απο όλους σε εκδηλώσεις όπου πραγματοποιούνται λόγω της εκάστοτε “ημέρας μνήμης”. Ειλικρινά σας μιλώ, ουδεμία σημασία έχει το τι έκαναν μια ομάδα ανθρώπων στο μακρινό παρελθόν, εφόσον δεν μπορεί η συμπεριφορά τους έστω και τηρουμένων των αναλογιών, να μας διδάξει συμπεράσματα για το σήμερα.

Και μιάς και αναφερόμαστε στο σήμερα, οι καιροί μας ζούν μιάν άλλην άλωση, αυτή της νοητικής αποδόμησης, της άλωσης “εντός ημών” σχετικά με τις αξίες του “παλαιού κόσμου”.

Σήμερα ο πραγματικός πόλεμος δεν διεξάγεται με ξίφη, αλλά με την επικοινωνία και την στρέβλωση κατά το δοκούν των μηνυμάτων της και ο εχθρός δεν είναι οι τούρκοι αλλά πολύ πιο σύνθετες καταστάσεις. Αυτό που αποκαλούμε “σύστημα διακυβέρνησης” έχει μελετήσει και εξάγει ασφαλή συμπεράσματα αναφορικά με την χειραγώγηση των μαζών σε αντίθεση με τις ίδιες τις μάζες οι οποίες ποτέ δεν μελετούν την ιστορία που διαμορφώνουν ως κομπάρσοι, την “μαλθακοποίηση” και την εκτροπή του ανθρώπου απο το φυσιολογικό το καθορισμένο απο την φύση την ίδια


. Ζούμε μιάν εποχή διαβολής της ανθρωπίνου φύσεως και το σύστημα της εξουσίας, προτείνει πολλές “εναλλακτικές” σχετικά με το τι είναι και τι δεν είναι φυσιολογικό.

Ο πόλεμος των κόσμων και τα συγκρουσιακά μοντέλα που υιοθετούνται απο τους εξουσιαστικούς κύκλους, έχουν έναν και μόνον σκοπό. Το να εμπλέξουν το συλλογικό ασυνείδητο σε μια διαδικασία αναπροσαρμογής άτακτης των δεδομένων που καθορίζει η ίδια μας η φύση και την πολεμική ανάμεσα στους ανθρώπους με σκοπό το αενάως “διαίρει και βασίλευε”.

Ζούμε καταστάσεις βαθιάς παρακμής των πάντων. Το πνεύμα κατατρέχεται και ο σκοταδισμός των τεχνητών λαμπτήρων ενός τεχνολογικού και μόνον Πολιτισμού επικρατεί παντού, προτείνοντας μιάν “ανελεύθερη ψευδοελευθερία”, μιάν ασυδοκρατία παντού υπό την μορφή της δήθεν δημοκρατίας και ενός λαικισμού άκρατου με μοναδικό σκοπό τον εγκλωβισμό της ανθρώπινης φύσης.

Και εδώ τίθεται αίφνης το ερώτημα. Μπορεί ο άνθρωπος σήμερα να προστατευτεί απο την επιβαλλόμενη διαβολή ; κατά την προσωπική μου άποψη, σαφώς και μπορεί. Αρκεί να οπλιστεί με την γνώση η οποία θα του προσδώσει κι αυτή με την σειρά της γνώμη. Η γνώμη άλλως τε δεν είναι τίποτε άλλο απο ένα συγκεκριμένο πρίσμα κοσμοθέασης το οποίον επανακαθορίζεται δυναμικώς για όσο επεκτείνεται η γνώση. Η γνώση, η παιδεία, ο πολιτισμός υπό την έννοια της πνευματικής ανατάσεως και ουσιαστικής ψυχαγωγίας, αποτελούν τα όπλα ενάντια σε οτι γίνεται γύρω.

Η επιστροφή στην παραδοσιοκρατία και τον κόσμο της, μόνον καλό κατά την προσωπική μου άποψη έχει να κάνει τόσο στο άτομο όσο και στο σύνολο διότι δεν πρέπει ποτέ να λησμονεί ο καθένας μας πως άτομο και σύνολο εμπλέκονται και δρούν διαδραστικά συνδιαμορφώνοντας το παρόν και το μέλλον.