Χαρακτηριστικό στοιχείο της απόφασης ότι το ΣτΕ δέχτηκε την απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Καλαμάτας, η οποία προβλέπει αποζημίωση και για την πεθερά της άτυχης κοπέλας.
Όπως και πρωτοσέλιδα είχε γράψει τότε το «Θ», το Μάρτιο του 2009 το Διοικητικό Πρωτοδικείο είχε επιδικάσει αποζημιώσεις που άγγιζαν συνολικά τα 3,5 εκατομμύρια ευρώ για το θάνατο της νεαρής μητέρας.
Ο δικηγόρος της οικογένειας, Γιώργος Παναγόπουλος, ο οποίος υποστήριξε την υπόθεση στο ΣτΕ, μιλώντας στο «Θάρρος» είπε πως πρόκειται για μια απόφαση που καθιερώνει νομολογία, καθώς ανοίγει ο δρόμος για αποζημιώσεις από το Δημόσιο και αποκαθιστά την τάξη.
Θανατηφόρο λάθος
Στις 2 Οκτωβρίου του 2000 η 26χρονη Μαρία Σινάπη μπήκε στο Νοσοκομείο Καλαμάτας για να γεννήσει το τρίτο της παιδί, το οποίο και έφερε στον κόσμο δύο ημέρες μετά με καισαρική τομή. Στις 11 Οκτωβρίου πήρε εξιτήριο και μια ημέρα μετά οι οικείοι της την οδήγησαν και πάλι στο νοσοκομείο με αφόρητους πόνους στην κοιλιακή χώρα. Η άτυχη κοπέλα είχε υψηλό πυρετό, ο οποίος συνεχίσθηκε παρά τις αντιβιώσεις που της έδωσαν, ενώ η διάγνωση των ιατρών του νοσοκομείου ήταν κολικός του νεφρού.
Στις 18 Οκτωβρίου δόθηκε εξιτήριο από το νοσοκομείο και παραπέμφθηκε σε ουρολόγο για την τοποθέτηση καθετήρα. Αυτό έγινε την ίδια ημέρα σε ιδιωτική κλινική. Την επομένη η νεαρή μητέρα πέθανε.
Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, ως αιτία δηλώθηκε το σηψαιμικό σοκ εξαιτίας τμήματος του πλακούντα που παρέμεινε στη μήτρα.
Ο διευθυντής του νοσοκομείου καταδικάστηκε από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Καλαμάτας σε φυλάκιση 3,5 ετών για ανθρωποκτονία εξ αμελείας και ο μαιευτήρας σε φυλάκιση 2 ετών. Σε δεύτερο βαθμό η ποινή του διευθυντή μειώθηκε στα 2,5 χρόνια (και επικυρώθηκε με αμετάκλητη απόφαση του Αρείου Πάγου), ενώ ο μαιευτήρας αθωώθηκε.
Αποζημιώσεις
Οι συγγενείς της 26χρονης, δηλαδή ο σύζυγος, τα ανήλικα παιδιά της, ο πατέρας και η μητέρα της, ο αδελφός της και η πεθερά της, στράφηκαν κατά του νοσοκομείου, διεκδικώντας αποζημίωση αρκετών εκατομμυρίων ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση λόγω της ψυχικής οδύνης που υπέστησαν.
Πράγματι, στην απόφασή του το Διοικητικό Πρωτοδικείο αναγνώρισε ότι πρέπει να καταβληθούν:
-στο σύζυγο της άτυχης γυναίκας το ποσό των 150 ευρώ μηνιαίως για το χρονικό διάστημα από 1 Νοεμβρίου 2006 έως 5 Φεβρουαρίου 2049, καθώς και το ποσό των 520.000 ευρώ
-στο σύζυγο, για την επιμέλεια των 3 ανήλικων παιδιών το ποσό των 100 ευρώ μηνιαίως από 1 Νοεμβρίου 2006 και μέχρι την ενηλικίωσή τους
-ποσό 556.840 ευρώ σε κάθε ένα από τα τρία παιδιά
-στην πεθερά της άτυχης κοπέλας το ποσό των 170.000 ευρώ
-στη μητέρα και τον πατέρα της 26χρονης ποσό 340.205 ευρώ στον καθέναν
-και, τέλος, στον αδελφό της 193.470 ευρώ.
Ωστόσο, ασκήθηκε αναίρεση κατά της πρωτόδικης απόφασης και από τις δύο πλευρές (νοσοκομείο και συγγενείς). Το μεν νοσοκομείο ζητούσε τη μείωση του ύψους της αποζημίωσης, οι δε συγγενείς ζητούσαν να αυξηθεί η αποζημίωση.
Το Διοικητικό Εφετείο μείωσε το ποσό της αποζημίωσης στα 1.303.000 ευρώ και έβγαλε εκτός αποζημίωσης την πεθερά.
Τελικά, η υπόθεση έφτασε στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το Α’ Τμήμα του ΣτΕ, με πρόεδρο τον αντιπρόεδρο Νικόλαο Σακελλαρίου και εισηγητή τον πάρεδρο Χαράλαμπο Κομνηνό, ανέτρεψε την εφετειακή απόφαση ως προς το σκέλος εκείνο που αφορά στην καταβολή αποζημίωσης προς την πεθερά. Οι σύμβουλοι Επικρατείας συνταυτίστηκαν με τον Άρειο Πάγο στο θέμα της αποζημίωσής της, κρίνοντας ότι τη δικαιούται. Ο Άρειος Πάγος με σειρά αποφάσεών του έχει κρίνει εδώ και μερικά χρόνια ότι ο πεθερός και η πεθερά δικαιούνται αποζημίωσης.
Συγκεκριμένα, το ΣτΕ απεφάνθη ότι μεταξύ των προσώπων που δικαιούνται αποζημίωσης, «εκτός του συζύγου και των εξ αίματος συγγενών κατ’ ευθεία γραμμή και εκ πλαγίου έως δευτέρου βαθμού, περιλαμβάνονται και οι εξ αγχιστείας πρώτου βαθμού (πεθερός, πεθερά, νύφη και γαμπρός) συγγενείς».
Της Βίκυς Βετουλάκη
