Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
- Mετά τη καλοκαιρινή σας περιοδεία ως "Μάικ ο Φασολάκης" και την ενασχόληση σας με το παιδικό θέατρο, ήρθε το "Annie". Ένα οικογενειακό musical. Στο θέατρο, δεν λένε πως ο πιο αυστηρός κριτής είναι ο μικρός θεατής;
Ναι. Βέβαια στο "Annie" συναντάει κανείς όλες τις ηλικίες κοινού, γιατί είναι musical για όλη την οικογένεια. Ξέρετε, εγώ δεν το είδα ποτέ έτσι. Με ρωτούσαν και πέρυσι, που έκανα στο "ΑΛΙΚΗ" πριν τη περιοδεία, το "Μάικ", αν φοβάμαι τα παιδιά-που είναι αυστηροί κριτές. Στη σχολή μου έμαθαν, οι δάσκαλοι μου (με μία εξ αυτών συνεργάζομαι φέτος στο "Annie", τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, μετά από 17 χρόνια) ......πως το θέατρο είναι ένα. Είτε παίζεις για μεγάλους, είτε για μικρούς. Η αγωνία μου πάντα ήταν να υπηρετώ το οτιδήποτε πάνω στη σκηνή, όσο καλύτερα γίνεται. Από τα πιο κουραστικά πράγματα που έχω κάνει, τολμώ να σας πω, είναι ο "Μάικ". Το ίδιο ακριβώς άγχος έχω, είτε παίζω για μεγάλους, είτε για παιδιά. Δεν έχει διαφορά για μένα.
- Πάντως, το musical είναι ένα είδος που αγαπήσατε- όπως έχει αποδείξει η πορεία σας-και είναι το πλέον κουραστικό στο θέατρο.
Νομίζω, το musical πρώτα αγάπησε εμένα, κι έπειτα εγώ εκείνο. Από όταν ξεκίνησα τη πορεία μου, οι πρώτες ακροάσεις που πήγαινα ήταν-αναγκαστικά- musical. Διότι ήταν η μοναδική ευκαιρία που έδιναν δουλειά σε νέα παιδιά, να περάσουν οντισιόν. Ήταν πολυπρόσωπες παραγωγές και έτσι δίνονταν ανακοινώσεις για οντισιόν. Ήταν ευκαιρία να πας εκεί, για να ξεκινήσεις από κάπου. Κάπως έτσι μπήκε το musical στη ζωή μου. Εννοείται, ότι το αγάπησα, το δούλεψα δίπλα σε ανθρώπους που το κατείχαν ως είδος και έτσι το αγάπησα ακόμη περισσότερο. Τα τελευταία χρόνια δε, ήρθε στη ζωή μου η Θέμις Μαρσέλου που είμαστε φίλοι, πέρα από συνεργάτες και εκτιμώ σε εκείνη, την αγάπη της για το είδος αυτό. Το ξέρει καλά- το παρακολουθεί από μικρή- είναι γνώστης. Μας αρέσει, όταν έρχονται οι κατάλληλες προυποθέσεις να συνεργαζόμαστε. Μετά το "Rent" χαίρομαι που ξανασυνεργαζόμαστε φέτος στο "Annie".
- Eίχατε δασκάλα στη Σχολή, τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, πριν 17 χρόνια και τώρα μοιράζεστε το ίδιο σανίδι!
Ναι, στα τρία χρόνια της σχολής! Τα πιο σημαντικά μου χρόνια! Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου ήταν η πιο αγαπημένη μου καθηγήτρια. Έχω κι άλλους αγαπημένους, μα στη Μίρκα έχω μια παραπάνω αδυναμία. Όποτε με ρώταγαν "με ποιόν θέλεις να δουλέψεις;", πάντα έλεγα με τη Μίρκα. Φέτος, έτσι όπως ήρθαν οι συνθήκες και της τηλεφώνησα για να της πω, ότι θα είμαστε μαζί, εντάξει.....ήταν μια τεράστια ευτυχία!
- Ποιό στοιχείο έχετε εκτιμήσει στη Μίρκα Παπακωνσταντίνου;
Η Μίρκα έχει σκηνικό μέτρο και ακρίβεια. Η Μίρκα, είναι μαθηματικά φτιαγμένο πώς θα πλασάρει την ατάκα. Πώς θα φτιάξει το αστείο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, επάνω στη σκηνή, για τη Μίρκα. Είναι αποτέλεσμα τεράστιας δουλειάς. Αυτό το θαυμάζω! Σε προσωπικό επίπεδο, είναι ένας υπέροχος, γενναιόδωρος άνθρωπος. Είναι μια από τις "μαμάδες" μου στην Αθήνα. Με φροντίζει. Με προσέχει πολύ. Έχουμε επικοινωνία και στη σκηνή και στη ζωή.
- Και η συνεργασία με το Μιχάλη Χατζηγιάννη; Αυτό και αν ήταν έκπληξη, στην αρχή της σεζόν!
Με το Μιχάλη Χατζηγιάννη, είχαμε βρεθεί πέρυσι 2-3 φορές, λέγοντας ένα "γεια", στα "Βαφτίσια" όπου έπαιζα πέρυσι με τη Ζέτα (Μακρυπούλια). Είμαι φαν των τραγουδιών του και της γενικότερης μουσικής του. Είχα φτιάξει στο μυαλό μου, για το Μιχάλη, την εικόνα ενός σταρ. Ο Μιχάλης, όταν τον γνώρισα, με συγκίνησε, όντας εκείνος καταξιωμένος στο αντικείμενό του, να έρχεται με τρομερό άγχος και αγωνία, σε κάτι πρωτόγνωρο γι αυτόν. Αυτό με συγκίνησε πάρα πολύ. Είναι σεμνός και διακριτικός άνθρωπος, γι αυτό που είναι. Βλέποντας όλα αυτά τα χαρακτηριστικά στο Μιχάλη, δώσαμε όλοι τον καλύτερό μας εαυτό, να τον κάνουμε, να νιώσει όσο πιο άνετα γίνεται, σε αυτή τη πρωτόγνωρη εμπειρία του. Όταν ένιωσε ασφάλεια, "άνθισε" και στη σκηνή. Στη παράσταση, πάνω στη σκηνή, βλέπεις πόσο ο Μιχάλης αγάπησε όλο αυτό. Σε προσωπικό επίπεδο, έχει απίστευτο χιούμορ!
- Έχετε υπάρξει νικητής στο "Dancing with the Stars", είσασταν παρουσιαστής στα backstage, στο green room του ίδιου show, σας είδαμε τη περασμένη Πέμπτη καλεσμένο στη καινούργια εκπομπή της Σμαράγδας Καρύδη. Θα σας ενδιέφερε η παρουσίαση μιας τηλεοπτικής εκπομπής, που να άπτεται του καλλιτεχνικού χώρου, όπου και κινείστε;
Δεν θα μπορούσα ποτέ, να με σκεφτώ, σε ένα τέτοιο ρόλο! Δεν θα επεδίωκα ποτέ να παρουσιάσω κάτι. Το green room που έκανα στο "Dancing" ήταν μια πολύ ειδική συνθήκη. Θεώρησα, ότι είναι τιμητικό για μένα. Όπως, και μετά, για τη Ντορέττα (Παπαδημητρίου) αντίστοιχα. Το να έχεις κάνει ένα πρόγραμμα, όπου κοπίασες τόσο πολύ και ανταμείφθηκες με νίκη, θαρρώ, είναι συγκινητικό, την επόμενη χρονιά, να είσαι εκεί, τιμής ένεκεν. Αυτό, λοιπόν, το έκανα μόνο γι αυτό το λόγο. Δεν είχα βλέψεις, ούτε φλέρταρα με κάτι άλλο. Από εκεί και πέρα, αν βρισκόταν κάποιος να με πείσει για να υπηρετήσω κάτι, θα το συζήταγα με τρομερή επιφύλαξη, πάντα! Αλλά, από μόνος μου, δεν θα διεκδικούσα κάτι τέτοιο. Δεν είμαστε όλοι για όλα! Βέβαια, πιστεύω, πως και η Σμαράγδα Καρύδη, πριν δυο χρόνια, αν τη ρωτούσατε, θαρρώ πως θα σας έλεγε πως δεν θα παρουσίαζε μία εκπομπή. Βρέθηκε, όμως, μία εκπομπή, που της πάει πάρα πολύ και είναι εξαιρετική η ίδια!
- Σε εκείνα τα χρόνια του "Παρά Πέντε", στην απαρχή τους, φανταζόσασταν-όχι την επιτυχία-αλλά τη διαχρονικότητα αυτού του πράγματος;
Την επιτυχία τη φανταζόμουνα. Τη διαχρονικότητα του "Πάρα Πέντε", όχι. Ξεπερνούσε τις προσδοκίες μου. Ήταν ένα δώρο Θεού. Αισθάνομαι τυχερός που συμμετείχα τόσο στις "Σαββατογεννημένες", όσο και στο "Πάρα Πέντε", που είναι δουλειές που έχουν μείνει.
- Ο ρόλος σας στο "Πάρα Πέντε" ήταν τόσο δυνατός, σε συνδυασμό με τις επαναλήψεις, που το υπενθυμίζουν. Δεν θα θέλατε να είχε "τελειώσει", από τη μνήμη του κοινού, αυτό;
Καμία σχέση! Έχω ξεκολλήσει από το "Πάρα Πέντε". Με ρωτούσαν και στο παρελθόν, αν φοβάμαι τη τυποποίηση. Μου το έχουν ρωτήσει τρεις φορές. Στο "Πάρα Πέντε", στο "Dancing" όπου και κέρδισα, το ίδιο με ρωτούσαν, για στιγματισμό. Μετέπειτα, ήρθε το παιδικό, και πάλι μου έλεγαν "δεν φοβάστε μη στιγματιστείτε, κάνοντας παιδικό θέατρο;". Έχω κάνει πολύ διαφορετικά πράγματα στη καριέρα μου, και ευτυχώς πήγα καλά, αισθάνομαι πως κάθε φορά, παίρνω κάτι διαφορετικό. Δεν έχω το φόβο της τυποποίησης. Θεωρώ, πως για να σου συμβεί, πρέπει και να θέλεις να το πάθεις. Αν εργάζεσαι ασταμάτητα, σε διαφορετικά πράγματα, δεν έχεις λόγο να φοβάσαι τη τυποποίηση. Ευλογία είναι να βλέπω το "Πάρα Πέντε" να παίζεται και να ξαναπαίζεται.
- Οι παρέες γράφουν Ιστορία, όπως και στο "Πάρα Πέντε", αποδείχτηκε. Πολλοί συνάδελφοί σας, από το χώρο μιλάνε για "κυκλώματα". Θεωρείτε ότι υπάρχουν; Ή είναι μια "δικαιολογία" για όσους δεν είναι στα πράγματα;
Νομίζω, κάπου ενδιάμεσα είναι η αλήθεια. Εγώ, θα σας πω, πολύ ειλικρινά, πως είμαι ένα παιδί που ξεκίνησα από τη Χαλκίδα, ήρθα στην Αθήνα για να γίνω ηθοποιός, δούλεψα πολύ. Κάποια στιγμή ήρθε στη ζωή μου, ο Γιώργος Καπουτζίδης που όταν τον γνώρισα ήταν-επίσης- ένα παιδί που έψαχνε την ευκαιρία του. Φτιάξαμε εμείς την ευκαιρία μας. Δεν μας την έδωσε κανείς. Από εκεί και πέρα, δόξα το Θεό, κοιτάω πίσω και βλέπω συνεργασίες που δεν θα φανταζόμουν ποτέ στη ζωή μου. Το να είσαι 35 χρονών, όπως εγώ, και να έχω δουλέψει με το Πέτρο Φιλιππίδη, το Γιώργο Κιμούλη, με το Κώστα Σπυρόπουλο, το Γιάννη Κακλέα και τόσους άλλους, με χαροποιεί. Δε ξέρω τί είναι κύκλωμα, και τί σημαίνει να είσαι μέσα ή έξω από αυτό....Έχουμε τη τάση οι άνθρωποι, όταν κάτι δεν μας πάει καλά, να ρίχνουμε τις ευθύνες κάπου. Το έχω εντοπίσει και σε μένα, όταν κάτι δεν μου πάει καλά, σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο, να θεωρώ ότι μου φταίει ο άλλος. Εκείνη τη στιγμή, μας βοηθά να προχωρήσουμε παραπέρα. Μα στην ουσία, εμείς οι ίδιοι ευθυνόμαστε για ότι μας συμβαίνει.
